Sherlock Holmes.... 5/10 Çok dağınık hikaye, Holmes'un ruhuna tamamen aykırı bir Holmes (Bir romanında Holmes'un birine bir tokat attığını görülmemiştir. Burada herif Jet Li'ye dönüştürülmüş) uzadıkça uzayan bitmeyen bir hikaye. Alayı kötü çizilmiş ya da yetersiz kalmış karakterler. Fantastik gösterilip sonrasında illa bilime dayandırılan ama saçmalanan ayrıntılar/yöntemler. Downey olmasa hiç çekilmez. İyi tarafı ise komedi damarı. Gayet ölçülü ve eğlenceli.

Arlington Road.... 8/10. Mark Pellington'In iki tane (Diğeri de hayranı olduğum The Mothman Prophecies) vizyon görmüş uzun metrajı var ve ikisi de enfes yönetilmiş filmler. BU adam menzilimde, yaptığı herşeyi görmek istiyorum.

Max Payne.... 2/10. Hollywood'Un ne kadar gerzekliği varsa bu filmde görmek mümkün. Gereksiz mi gereksiz aksiyon, gereksiz ötesi ağır çekimler ve gereksizliğin daniskası görsel işitsel efekt yığını. Naftalin kokulu tipler, 5 yaşa hitap eden hikaye....

La haine(Protesto)/Mathieu Kassovitz 6/10

La haine(Protesto)/Mathieu Kassovitz 6/10

Neden hoca ya çok protestan bir filmdir kendisi 🙂

Tam senin tarzın enjeksiyon. Tam yani. Bu filmi iyi analiz etmelisin bence.
Ben sistem eleştirisini, karakterlerin hayatları üzerine yöneltilmiş büyüteç formatından çok, belirgin bir olay ve hikaye üzerinden anlatan filmleri seviyorum. Bu film kendi tarzı için muhteşem aslında. Ama o tarzı sevenlere. 🙂

Aslında sinemanın, -özellikle Türkiye'de yapılan yeni dönem sinemanın- tam da şu sıralar yöneldiği bir tarz bu. Bence hikayeden (olaylardan) çok durumlar önemli. Bugün tv de biraz Ezel denen şu diziye bakayım dedim. Yahu insanın hayatında her dakka dramatik bir olay olmaz ki? İllaki insan hayatında olan bitenler (başlarına gelen dramatik olaylar anlamında) sinemaya aktarılmaz elbet ama, bu kadar başa gelen olay, bu kadar kurmaca kurcalama çok değil mi? Sıkılmadık mı bundan? Son dönem seyircisi de biraz uzaklaştı aslında bundan. İşin aslı, seyircinin neyden uzaklaştığı yakınlaştığı da çok önemli değil (kendi açımdann diyeyim). Benim için önemli olan; birincisi karakterdir, ikincisi ise onun karakterinden dolayı eyledikleri. Söylediğin gibi; -özellikle kıyıda köşede kalmış- insanların durumunu işlemek benim temel meselem. Hikayeymiş olay örgüsüymüş... Sarmadı beni. Denedim sarmadı işte... Az buçuk otutturdum gibi kafamda... Yapmak istediklerimi en azından...

Letters from Iwo Jima (2006)/Clint Eastwood 6/10

Clint baba oyunculuğundan daha iyi bir yönetmenlik kariyerine imza atıyor, bu kesin.
Unforgiven hariç hiçbir filmi çok iyi ya da başyapıt değil. Ama hiçbir filmi de belli bir seviyenin altında değil.
Gördüğüm en istikrarlı yönetmenlik kariyeri bu herifin son 15 yılı dahilinde olacak gibi.

Law Abiding Citizen 7.5/10

Kesinlikle önerebileceğim bir film. Yorumlara bakıyorumda herkes finalini beğenmemiş. Bence herşeyiyle gayet güzel bir filmdi. Biraz daha uğraşsalar yeni bir kahraman yaratabilirler ve 2'yi 3'ü çekebilirlermiş.

Kosmos:

Canevimden vurdun beni Erdem..

Çok depresif, çok hüzünlü, çok düşünceli vs. olduğum zamanlar dışında asla ama asla dinlemediğim, dinlediğim takdirde bir haller olduğum, dağıldığım grup Silver Mt. Zion çalmaya başladığı saniye koptum.. O an geçince her şey başkaydı artık, 5. dakikadan girmeseydin bari. Öldüm bittim be Reha abi, yedin bitirdin beni..

O ne güzel sevişme sahnesidir Mt. Zion eşliğinde, sırıtırken ağladım ulan.. Yapılır mı bu.. Neptün'e âşık olmayayım da ne yapayım ben, söyle şimdi bana.. Söyle hadi..

Sen n'aptın Erdem, canevimden vurdun beni..

Aşkın yeni adı Neptün'dür benim için artık

Di mi Eylem, di mi?

Kosmos'u Hayat var kadar sevmesem de çok iyi buldum.

Reha Erdem'in özellikle filmlerinde oynattığı hatunları "güzel"in de ötesinde böyle bir değişik "aura"yla gösterebilme gibi bir yeteneği var.
Hala çözebilmiş değilim...
Yani bu, Korkuyorum Anne'deki jimnastikçi hatundan, 5 vakit'teki hatuna (Hayat var'daki hatun ile aynı) kadar hepsinde var.

Hayat Var ve Kosmos bunların doruğu.
Kosmos'a girmeden önce bakalım yine aynı şeyi hissedecek miyim dedim; evet!
Neptün için de aynı şeyleri hissettim. Yani bu "off taş gibi hatun" gibi bir şey değil. Onu demek için Monica Belluci var Scarlet Johannson var. 🙂
Yani Hayat Var'daki 12 yaşındaki hatunda da var bu. Nasıl bir şey anlamıyorum. Kızım olursa Hayat gibi olsun, dedirten bir şey mesela.
Ya da Neptün gibi...

Filmin aurasından kaynaklanıyor sanki.
Filmin bir "aura"sı var, ve bu resmen hatunların yüzüne yansıyor gibi bir şey.

Hegel demişti sanırım; katılıyorum. Reha Erdem, Türkiye'deki yaşayan bütün yönetmenlerden, kat be kat üstün bir yönetmen.
Ben hala en çok Zeki Demirkubuz'u sevsem de, bu böyle.

(Her zaman en iyi bulduğumuzu sevmek zorunda değiliz sanırım. Bazısı daha bir gönüle dokunur. Bu da kişiler arası beğeni farkı sanırım.)

Aklım takıldı...

🙂

The Pink Panther (1963)/Blake Edwards.... 3/10. Hiçbir şüpheye yer bırakmayacak şekilde, hayatımda izlediğim, en fazla gereksiz sekans içeren ve kompozisyonu en bozuk film Pembe Panter. Ve bu film (ve bir de MI2) "muhteşem müzikleri heba eden kötü filmler" başlığını açmaya itiyor beni.

Near Dark/Kathryn Bigelow.... 6/10.

Elephant Man/David Lynch.... 7/10.

The Cutting Edge-The Magic of Movie Editing (Dude'un bir mesajında gördüydüm)

7/10

Uzuuuuun girizgah bölümü olmasa, olayın edüstirisi ilk adımları vesaire bu çok bilindik tatavaları hızlı geçebilse ve son yarım saati gibi çok sağlam noktalardan ilerlese bağıra çağıra en sağlam kurgu belgesellerinden biri olabilirmiş. Ama kısmet değilmiş, sağlam bir kurgu kitabının kabaca özeti gibi olmuş.

The Cutting Edge-The Magic of Movie Editing (Dude'un bir mesajında gördüydüm)

7/10

Uzuuuuun girizgah bölümü olmasa, olayın edüstirisi ilk adımları vesaire bu çok bilindik tatavaları hızlı geçebilse ve son yarım saati gibi çok sağlam noktalardan ilerlese bağıra çağıra en sağlam kurgu belgesellerinden biri olabilirmiş. Ama kısmet değilmiş, sağlam bir kurgu kitabının kabaca özeti gibi olmuş.
Ben de pek sevemedim, bir ara Rusları hiç sallamayacaklar diye bile düşündüm ama öyle olmadı iyi ki.

Neyse, Cinematographer Style izle düd, o çok daha sağlam bir belgesel, hatta belgesel için yapılan tüm röportajların dökümünden oluşan 2 tane dev ciltli kitabı da çıktı, çok sağlam belgesel. Bir garip oluyor insan izlerken. Hatta ben bu Cutting Edge'i de Cinematographer Style'ın kitaplarına bakarken Amazon'daki "bunu alanlar bunu da aldı" böülümünde görmüştüm de aylardır arıyordum 🙂

indirem hemen, yine de kötü değildi belgesel ama çok çok iyi olabilecek imkanı tepmiş o sinir bozucu. Taratinodan şipilbörke kadar her adamı topla ama o derin kutunun kapaını bile açama... Buna bakam bir de eyvallah...

Cinematographer Style'ı ben de izleyeceğim.
İlgimi çekti.
Varsa böyle belgeseller söyle daha The Dude.
Aldığım bir ders için de önemli bir materyal.