Sınıf ve de tüm ezilenler, kendi filmlerini kendileri...

Bence "o" kesimden senin bu yazını okuyan hiç kimse de kalkıp "haydi sinema yapmamız lazımmış, biz ezilenmişiz" demez. "Ne diyo lan bu adam hadi Ezel izleyelim" der. O zaman iş önce hitap etmekle başlayacak. Bu yazının üslubu içeriği ile çelişkilidir.

Dediğin sorunlar bir anda aşılamaz. En az 20 yıl gerekli. Adım adım. Mahallelerde başlayacak. Kahvelerde gösterimler olacak vs. vs.

Bu söylediğin aslında çok iyi bir şekilde 65-80 arası Türk Sinemasında süper bir şekilde yapıldı KEzzo. En iyi Kemal Sunal filmleri buna örnektir. Yılmaz Güney filmleri vs. Bunlar yapıldı ve artık yeni bir dil arayışına girildi. Dünya Sinemasında var olma çabasını es geçmiş bu yazdıkların. Misal bir koreli biçimciliğini koruyarak, dili oryantalist bi hale getirse bile kendi kültürünü memleketinin derdini sana izletmeyi başarıyor. Bu saydıgın yönetmenlerin başarısı buradan geliyor. Bu da şunu doğuruyor tabi. Bizi anlatıyor dünyaya ama biz anlamıyoruz lan! İşte orada başka bi klişe tartışam çıkıyor. Sanat mı halka inmeli yoksa halk mı bir sanat eseri izlemenin farkındalığı ile çaba göstermeli? Eyyolamam bu kadar.

Sınıf ve de tüm ezilenler, kendi filmlerini kendileri...

Bence "o" kesimden senin bu yazını okuyan hiç kimse de kalkıp "haydi sinema yapmamız lazımmış, biz ezilenmişiz" demez. "Ne diyo lan bu adam hadi Ezel izleyelim" der. O zaman iş önce hitap etmekle başlayacak. Bu yazının üslubu içeriği ile çelişkilidir.

Dediğin sorunlar bir anda aşılamaz. En az 20 yıl gerekli. Adım adım. Mahallelerde başlayacak. Kahvelerde gösterimler olacak vs. vs.
Evet bence de demez. Zaten ben bu yazıyı o kesime yazmıyorum size yazıyorum.
O kesimle konuşmam farklı olur.

Temel mesele şu noktaya varmak aslında:
İnsanlar "şu insan gibi film yapmak" diyebilmeli.
O insanların dertlerini en azından anlamaya çalışıyor olduğunu göstermek lazım.
Yılmaz Güney bunu başardı, bir sürü sinemayla alakası olmayan adamı sinemaya götürdü.
Bugün Polat Alemdar'ı örnek alıp boş milliyetçilikle kafa göz kıran gençlik, o zamanlar, aynı delikanlılık kültürü üzerinden, Yılmaz Güney'i örnek alıp, bu ülkeyi nasıl kurtarırız diye düşünüyorlardı. Bunu yakalayabilmekten bahsediyorum.
Özgür saymış işte bir sürü örnek, çok haklı.

Bugünün Türkiye'yi yurtdışında çok başarılı bir şekilde temsil eden adamlara hayranım.
Hepsinin sinemasını ne kadar sevdiğimi söylememe gerek yok.
Çoğunun filmine ilk çıktıkları gün gidiyorum. Ufkumu açıyorlar.
Ama hepsinde Yılmaz Güney'de olan o "derdin" eksik olduğunu düşünüyorum.
Fazla bireysel ve bireyci filmler... Uzak örneğin aslında toplumsal bir meseleyi ele alırken öyle bir anlatır ki, mesele çok fazla "iki adamın derdi"ne dönüşür. Çoğunluk da orada bakıp kendini göremez, sıkılır. Biz biraz daha soyutlama düzeyi yüksek insanlar olarak -ki bu yetenek değildir bence kimseyi kimseden üstün yapmaz- anlıyoruz bu toplumsal gayeleri ama bakkal amca kendini orada görmek konusunda sıkıntı yaşıyor. Kemal Sunal'da yaşamıyordu ama.

Bu abilerden de öğrenecek şeyler var evrensel dil konusunda, ama onların da Yeşilçam'dan öğrenmeleri gerekn çok şey var.
Evrensele, entelektüel dile yakın olma amacındayken kendini kültürünün dilini unutmaktan bahsediyorum.
Oysa onlar tam tersini yaptıklarını iddia ederler. Uzak tam bu kültürün sorunlarının evrensel ifadesidir Nuri Bilge Ceylan'a göre.
Ama oturup hiçbir taşralı da o filmi izlemez, istisnalar da kaideyi bozmaz.
Çelişki burada.

Ve tabi bunun birden olmayacağını da biliyorum.
Mahalleler, kahveler konusunda Bilal haklı...
Benzer şeyler düşünüyorum.

Biz bu konuyu yaklaşık olarak 3 aydır düşünüyoruz. Teoride ve pratikte ne yapılabilir tam karar veremedik ama şu kararı aldık: Filmimizi kahvelerde göstereceğiz. Projeksiyon ve ses sistemi bulduk mu gösterim yapacağız sürekli.

Bir de böyle çok düşünüp, şöyle film yapmalıyım, böyle film yapmalıyım demek çok doğru değil bana göre. Herkes içinden geldiği gibi sinema yaparsa zaten bu dediklerin doğal bir şekilde gerçekleşmiş olur. Ahmet Uluçay örneği var önümüzde. Mis gibi film yapmış. Çok matematiğine girince işin sıçış ihtimali yüksek.

Valla ben linkteki yazıyı da KEzzAP'ın yazısını da dikkatle okudum. 3-4 seferdir de bu başlığa birşeyler yazayım diyorum ama nedense başaramıyorum. Linkteki yazı çok garip, açıklayıcı olamamış, söylemek istediğini özetleyememiş bir yazı gibi göründü bana. O yazının odağını kavrayamayınca devamını da anlamakta güçlük çektim. Biri özetlese ya konuyu helalinden....

Benim bu sayfada en çok payitaht'ın son mesajındaki son paragrafa katılmıyorum. Hatta o fikirden o kadar uzağım ki bu konuda yazma niyeti, bir dili kullanırken dilbilgisini kullanmanın gerekliliğini yazacakmışım gibi bir his veriyor.

Görkem neyi anlayamadın tam olarak, ona göre izah etmeye çalışayım.

Farklı sebeplerden de olsa, aslında hoşlanacağın şeyler söylüyorum bir anlamda. Popüler işlere göz atalım, kucak açalım,
ama orada kalmayalım, sesi olmayanların sesi olabilmek için üçüncü bir boyut açalım diyorum.

Bilal, söylediğim işin matematiğine kafa yormak, nasıl bir film yapalım demek değil.
Yani filmin nasıl olması gerektiğine "yol" karar verir, böyle düşünüyorum ben de.
Ben, nacizane, kendilerini çok ifade edemeyen insanların filmini, o insanların da ekranda gördüklerinin kendileri olduklarını anlayabilecekleri, ama aynı zamanda kendilerini bir adım öteye de taşıyabilecek nüveleri gördükleri bir dille yapmak istediğimi belirtiyorum. (Ne kadar başarılı olurum bilemem. Ne zaman olurum bilemem. Olabilir miyim bilemem. Denemeye çalışıyorum.) Yoksa bir matematik işlemine kafa yorar gibi mekanik düşünmüyorum yani.

Tutunamayanların, kendileri ile ilgili sert söylemli filmleri seyretmediği bir gerçek. Bir çelişki gibi de görülebilir. Ama aynı tutunamayanların, kendileri adına kurulmuş partilere hiç oy vermemesi de aynı çelişkiden izler taşıyor. Bunun köklerine uzanmak lazım. Cumhuriyet yeni bir rejim sunmuştur ama yüzyıllarca farklı şekilde yaşamış halkın buna alışması çok zaman almıştır; hala da almaktadır. Sinema da son yüzyılın icadı olarak halk tarafından zamanla alışılan bir sanattır. Bu sanatın ana formüllerine alışmak, kabullenmek bile çok zaman almışken, halkın karşısına yepyeni formüllerle, bağımsız sinema örnekleriyle çıkmak, ona bunu kabul ettirip sevdirmek elbette zordur.