O anda herkesi korkutup, iğrendiren olay gerçekleşti: Pasta aldıkları bölümün hemen sağındaki tuvaletten, kedi büyüklüğünde bir lağım faresi hızla dışarı fırladı. Kendini aniden aydınlık ve sıcak bir ortamda buluvermesinden olsa gerek, hareketlerini ağırlaştırıp, güzelce bir silkelendi. Fareyi görmekte gecikmiş mini etekli bir kız, farenin silkelenmesiyle lağım suyu damlacıklarını bacaklarında hissedince korkunç, canını alacaklarmış gibi bir çığlık attı. Yerinden kıpırdayamıyor, dehşetle açılmış gözleriyle fareye bakarken, elleriyle de kafasını yanlardan iyice kavrayarak, belki de aklının çıkmamasına çalışıyordu. Fare durumdan hiç etkilenmemiş gibi ağırca, dükkanların büyüklüğüne göre parmaklıklarla bölünmüş oturma bölümlerinden birine, en yakınındakine, İ….’le M…..’in ve de tombul ailenin oturduğu bölüme doğru yaklaşıyordu şimdi.

O bölümdekiler, korkuyla, iğrenerek köşeye kadar çekildiler. Sadece İ...... yerinden kıpırdamamış, hiçbir şey olmamış gibi pastasını bitirmekle meşguldü. Askerde çöp araç komutanı olduğundan böyle büyük iri farelere, hatta daha iğrençlerine oldukça alışıktı. Sabah bütün alayın, subay lojmanlarının çöplerini toplarlar, alayın oldukça uzağındaki çöplüğe çöpleri çabucak boşalttıktan sonra koca çöplükte 3-4 asker bir başlarına kalırlar, etraflarında cirit atan farelere aldırmadan, birbirlerine hayatlarını, amaçlarını bulundukları yerin tuhaflığına alışmış gözlerle anlatır, anlatır bitiremezlerdi. Görevlerini başarıyla yerine getirmiş, binbir çeşit ürünün sarmalandığı içi boşaltılmış ambalajlar, subay çocuklarının biraz oynayıp sıkıldığı, peşinden değişik bir heyecan duymak için bir taraflarını kırıp koparttıkları türlü oyuncaklar, (çolak bebekler, kafaları kesilmiş kurşun askerler, kurma kolu bozulmuş arabalar, tüyleri yolunmuş, yakılmış ayılar vs.) yemek artıkları, kokmuş çoraplar, parçalanmış defterler, biraz okunup kaderine terk edilmiş kitaplar ve akla gelebilecek daha bir çok şeyden oluşmuş çöplükte; kışın kah ateş yakıp, kah kamyonun dar ön paneline doluşurlar, yazın da dayanılmaz kokuya tahammül edebildikleri ölçüde etrafta dolanır, peşinden alaya dönerlerdi. Çöplerin döküldüğü geniş alanın yukarısındaki tepenin ardında bir domuz çiftliği bile vardı. Bazen tepede oturup domuzları, domuzlardan daha kötü görünümlü bezgin iki bakıcıyı seyrederler; diğerleri sıkılıp aşağı dönünce İ...... orada tek başına seyretmeye devam eder, başkalarının göremediği, anlamadığı şeyleri hissediyormuşçasına tuhaf şekiller alan suratını arada bir sıvazlayıp dalar giderdi. Orayla, hayatının o dönemiyle ilgili ve belki de şimdiye dek yaşadıklarıyla ilgili söylenebilecek en önemli şey ise belleğinde ısrarla taze tuttuğu, hala kalbini sızlatan, çöplükten geçimini sağlayan bir ailenin sarı saçlı, saz benizli, yeşil gözlü kızlarına tuhaf bir tutkuyla bağlanmasıydı. Kızı ilk, pasaklı, pasaklı olduğu ölçüde gözlerinin içi gülen küçük erkek kardeşinin elinden tutmuş bir halde yanına yaklaştıkları zaman görmüş, içinde çoktan yıkılmış bir şeylerin vücudunu titreterek canlanmaya çalıştıklarını hissetmişti. Kızın sıcak bir gülümsemeyle, tane tane konuşarak istediği şey, erkek kardeşinin üşümemesi için pisliğe bulanmamış parka türü bir şeydi. Hemencecik parkasını çıkarıp, çocuğun dar omuzlarına atmış, birkaç saatte olsun üşümemesini sağlayarak, sonraki günlerin birinde elinde tertemiz bir parkayla talihsiz yavruyu alabildiğine sevindirmişti. Küçük yavru sevinçle, o anda Avrupa baskılı atılmış moda dergilerinden birine dalmış ablasına koşmuş, genç kız kardeşini üstünde tertemiz, sıcacık tutan parkayla gördüğünde elindeki dergiyi nefretle fırlatıp atarak coşkuyla birbirlerine sarılmışlardı. Daha ilk karşılaşmalarında birbirlerine delice tutulmuşlar, bu ikinci görüşmelerinde bunu birbirlerine belli etmemek için acemice, böyle bir şey olması mümkün değilmişçesine bambaşka şeylerden kısaca konuşup ayrılmışlardı. Genç kız, üzerindeki eski, yamalı, yamalı olduğu ölçüde temiz, tertemiz giysisinden, çöplükte geçen hayatından utanmış olacak ki, konuşmayı bir an önce bitirip çöplüğün hemen yanındaki barakalarına koşup, kapıyı hızla çarpmış, bunun üzerine genç adam gözlerinin göremediği ama ruhuna vuran sıcaklığından, kızın bir yürek yangınına yakalandığını anlamıştı. Bir sonraki gün alaydan çöplüğe doğru hızla yol alırlarken, kalbi küt küt atıyor, gece bir arkadaşından satın aldığı gümüş kolyeyi kıza bir an önce vermek, yüzündeki sıcak gülümsemeyi tekrar görmek için sabırsızlanıyordu. Ama çöp aracı varacağı yere iyice yaklaşmışken barakayı olması gereken yerde göremeyince, hepsi birden şaşkınlıkla birbirlerinin yüzlerine bakmışlar, İ...... birden buz gibi soğuyan vücudunun tutulduğu titremeyi saklayamayarak ellerinin içiyle, alnıyla ön cama yapışmış kalmıştı. Araçtan indiklerinde etrafı kontrol eden bir belediye işçisi barakayı gece yıktıklarını, içindekilerin de şehir dışına çıkarıldıklarını söyleyince kendini tutamamış adama bir yumruk atmıştı. Arkasına bakmadan hızla diğerlerinin yanından uzaklaşmış, tepeye doğru gidip kederli gözlerle domuzlara dalıp gitmişti. Neden sonra kalkarken cebinden gümüş kolyeyi çıkarmış, usulca okşayıp öptükten sonra domuzların bulunduğu yere doğru fırlatmıştı. Bezgin bakıcı kadın bu harekete bir anlam verememiş, renksiz hayatına bir heyecan gelmişçesine kolyenin düştüğü yere domuzlarla beraber hamle yapıp onlardan önce kapıvermişti.

İ….. dışında, bir de tombul ailenin en küçük ferdi, şaşkınlıktan olsa gerek yerinden kıpırdayamamış, dili tutulmuş gibi bir şeyler geveleyerek sandalyesinde kalakalmıştı. Kadınlar kesik çığlıklar atıyor, bu “rezil ve iğrenç” duruma bir son verilmesi için bir temizlik görevlisi görebilmek umuduyla ağlamaklı, etrafa göz gezdiriyorlardı. Erkekler ise kafalarında “ısırır mı?” sorusunun cevabını veremediklerinden, bedenlerini kadınlarına siper etmişler boş bakışlarla, iri ve iğrenç farenin gelebilecek hamlesini bekliyorlardı.

İri fare kaybedecek bir şeyi olmayacağını biliyormuşçasına, sanki biraz da hınzırca tombul yumurcağa doğru biraz daha yaklaştı. Bunun üzerine sevimli tombul dehşetle yerinden fırlayıp, pastasını bitirmiş ağzını silmekte olan İ......’in kucağına bütün ağırlığıyla atlayıverdi. Bu ani ve salakça hareket üzerine, İ...... bütün birikmiş öfkesini yumurcaktan çıkarmak istermiş gibi dişlerini sıkıp, üzerindeki şekilsiz ağırlığın sahibini yakalarından tutup silkeleyerek kenara fırlattı attı. O an sevimli, tatlı yumurcak, ne olduğunu anlamak istermiş gibi bakınmakta olan fareden daha iğrenç gözüküyordu gözüne.

Hayatı boyunca sadece onu sevip, adını bile öğrenemediği kızın, küçük, ıslak gözlü erkek kardeşini hatırladı. Bir uçurumdan düştüğü, bu tombul yumurcak gibi yerde yaralı yatıp, ölmeden önce son bir kez bir insan yüzü görebilmek umuduyla bakındığı an, daha önce gerçekleşmişçesine gözünün önünde canlandı. Talihsiz yavru gözünün önündeki genç adamı göremiyor, orada yokmuş gibi son saniyelerinin can çabukluğuyla, yarasının izin verdiği kadar kafasını oynatarak görebileceği bir yüz arıyordu. Genç adam, ölmek üzere olan çocuğun yanaklarını ellerinin içiyle okşarken, tepkisiz gözlerle kendine bakmasına bir anlam veremeyip, kendi varlığından da şüpheye düşerek etrafına bakındı. Uçurumun altındaki iri kayaların birden silikleşip insan vücuduna dönüştüklerini hayretle gördü. Hepsi şaşkın gözlerle, taş gibi kıpırdamaksızın kendisine, avuçlarında öpüp kokladığı fareye bakıyorlardı.

2000 yılından
NOT: Bunu buraya koymakla doğru mu yaptım bilmiyorum. Doğru yere mi koydum, neden paylaşmak istedim, neden yazdım, neden şimdi......? Rahatsızlık verdiysem özür dilerim, Haneke'dir benim göbek adım.