Dead Man Walking'te Sean Penn'in annesi ve kardeşleri ziyaretine geldiğinde geçen sessiz sürede ve idam sahnesinde ağlamıştım.

Her Taxi Driver izlediğimde ağlarım, o yüzden pek izlemem. Bir de Muhsin Bey'in çatı sahnesinden sonra dayanamam, filmi kapatırım.

120' de Emin Olcay' ın konuşması sasında göz yaşlarımı tutamamıştım bende ..

Muhsin Bey filminde Ali Nazik'in otobüse binip Urfa'ya doğru giderken,Şener Şen'in arabayla otobüsü durdurması, Ali Nazik'in inişi, sarılışları (ki o sarılma anında,-her seferinde-, böyle bir doluyorum:) Hemen sonrasında valizi unutup otobüsün peşinden koşmaları da cabası:))

Reis Çelik'in Işıklar Sönmesin filminin finalidir.4 yaşındaki küçük kızın "Babam bana poncuk aldımı ağbi ? " sorusudur.

çok duygusal değilim ama nerdeyse her filmde ağlarım
Babam ve oğlum
Son mohikan(aslında pk ağladım sayılmaz)
çoğu yeşilçam filminde
titanic
Kehanette bile ağladım 🙂

Kim ajitasyon derse desin, Babam ve oğlum'da ağlamayan görmedim pek. Biz hatunla resmen bir paket peçete bitirdik. Bir de buruşturmaktan dağ gibi oldu sehpada. Hem gülüyoruz peçetelere hem ağlıyoruz. Yamulduk resmen yani.

Vozvrashcheniye'de adam düştü ya o tahta kırılınca orda pek hüzünlendim, babam ve oğlumda da genç yaşıma 😛 rağmen pek hüzünlenmiştim. Ama hiç ağlamadım. Genelde ağlamam zaten hatta en son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum. Sanırım Vivident ilk çıktığında olabilir. 175.000 TL yürütüp arkadaşıma bakkaldan aldırmıştım, daha sonra annem görünce parayı yürüttüğüm için kızdı haksız olmama rağmen bağırıştık ağlayarak artistlik yaptım.

Ama hayır hayır 6.sınıfta bütün sınıf bana küstüğünde ağlamıştım galiba en son. Sonra da hatırlamıyorum e olmasın bi zahmet 😀

Schindler'in Listesi'nde gözlerim dolar hep. Hatta niyetlenip kapattığım oldu. Ki film duygu sömürüsü yapmaz hiç.

Nasıl yapmaz abi.. Yapma etme..

Nasıl yapmaz abi.. Yapma etme..

Yapar mı? Yapma ya? 🙂

Ben de onu diyecektim ya, nasıl yapmaz. Filmin kendisi duygu ve sömürü üzerine kurulu. Ben prensip olarak hiç bir Yahudi soykırımı filmini izlemiyorum, çekilen film dünyanın en iyi filmi olsa banane artık. Bıktım onların acılarını izlemekten hiç kendi acım yokmuş gibi. Çeksinler, oynatsınlar, Oscar versinler beni karıştırmasınlar.

Şimdi bir dakika dostlar.... İşin politik siyasal tarafı üzerine fazla eğilmem, bilirsiniz. Konuya hemen her zaman böyle bakıp artık uzman olmuş üyeler de var burada ama tarihteki bazı olaylar, zaten duygu sömürüsü yapılmasına gerek olmadan, kendi başlarına birer "acıklı"dırlar.

Bunu ayırmak lazım.

Benim algıma göre Schindler'in Lİstesinde duygu sömürüsü yok. Yanılıyor olabilirim, "bu film duygu sömürüsü yapmıyor" diye iddia etmem, o başka. Size bir "duygu sömürüsü" örneği vereceğim. Sizden de bu filmdeki "duygu sömürüsü"nden anlar veya örnekler vermenizi isteyeceğim.

Benim sevdiğim, önemsediğim ama anıldığı kadar da büyük bir film olmaıdğını düşündüğüm Roman Polanski'nin Piyanist'inde duygu sömürüsü vardı bence. Hemen sömürü anını vereyim: İnsanlar evlerinden çıkarılıp büyükçe bir alanda toplanıyorlar. Herkes valizlerin üzerine yerlere falan oturmuşlar. Orada bizim piyanistin babasıydı sanırım, kendi cebinden mi çıkarıyordu, birinden mi alıyordu hatırlayamadım, küçücük bir çikolata parçası çıkarıp bıçakla kırkikibine bölüyor ve herkese veriyor. Kamera, ikiye bile bölünmesi güç tek lokmalık çikolatayı ve herifin onu bölüşünü falan yakın çekimle vermiş. İşte duygu sömürüsü. Bu sahnenin temelinde ne var? HAni paylaşım, "kardeş payı" olayı, zor anda bir lokma mutluluk yaşama isteği falan. Yeme ulan çikolata! Orada ve o anda yeme yani.

Ve dedim ya, yakın çekim. Çikolataya yakın çekim. Tek lokmalık malzeme bölünüyor falan. Ne gereği var?

Schinler'in listesinde böyle duygu sömürüsüne (illa benim verdiğim örneğe benzer anlamında demiyorum tabi) kaçan, gereksiz ya da çarpıtılmış, filme ve hikayeye hizmet etmeyen bir ayrıntı olduğunu sanmıyorum. Bence gayet gerçekçi, gayet ciddi ve aslında biraz da duygudan yoksun olmaya çalışan bir filmdi. Bu duygudan, duygusal paylaşımdan yoksunluk (pozitif anlamda) fikrini de şuradan edindim: Esir kampındakilerin çıplak bir halde geniş alanlarda toplanması sekansında bir kişiye bile yakın çekim yapılmıyor. Hep genel plan, hep durum/ortam.

Şimdi bu muhabbet çok uzar da ben başka bir şey söyleyeyim. Sen film kritiği yapıyorsun Görkem ama hikayesi dünya siyasi tarihinden bir parçayı anlatan, kalıplaşmış bir politik duruşu olan, olan biteni kendi açısından gösteren ve bir politik-siyasi duruşu olan filmi sadece plan-sekans-kamera açısı diye değerlendirirsen olmaz. Bu film siyasi bir film ve siyasetten dışlayınca elinde bir şey kalmaz. Sen film eleştirisi ile uğraşıyorsun diye söylüyorum, yoksa isteyen istediği açıdan bakar tabi.

Bence o film komple bir ağlaklık siyasetinin bir halkası. Ben filmi bundan soyutlayamıyorum, şimdi burada saymayalım kaç tane soykırım var dünya siyasi tarihinde nerelerde ne olmuş falan, bilen biliyor zaten. Tekrardan aynı mevzuları dillendirmeye gerek görmüyorum şimdi. Ha anlamayan varsa anlatırız o ayrı. Filmi plan plan inceleyemem senin gibi, öyle bir durumum da yok o filmi tekrar izleyip boşa harcayacak zamanım da yok kendi açımdan.

Abi filmin son 10 dakikasını izlemedin sanırım sen ya, ki film baştan sona ajitasyon. Tamam kötü bir film değil ama 1 2 yerde resmen "ah be abi sen yapma bari" dedim. Woody de böyledir örneğin zaman zaman. İlle o Yahudi damarını sokarlar. Bunu anlayışla karşılayabilirim normal bir şey tabii ama Yahudi olmayan insanların bunu sevemeyebileceğini de peşinen kabul ederler böyle yaparak.

Schindler'in Listesi'nde yatakhanelerde konuştukları sahneler var, yani bu kadar duygu sömürüsü, bu kadar kör gözüme parmak, bu kadar gereksiz çok az sahne vardır sinema tarihinde.