''Ben aslında duygusal biriyimdir'' sözünü pekiştirecek nitelikte bir başlık .
Benim en çok ağladığım sahnelerin başında ''Hayat Güzeldir'' filmindeki babanın, asker tarafından silah zoruyla götürülürken oğluna karşı ,bu bir oyunmuş hissini veren yürümesiydi.
Aklıma geldikçe böğrüm sızlar.
Titanic'deki gemi batarken,3.sınıf bölümünde bir odanın içinde,anne ,yatağın içinde çocuklarını uyutmaya çalışıyordu, onlara sarılıyordu ve kapının içinden sular sızıyordu...
Sezercik filminde hapisane bahçesinin içinde kediye ''gel arkadaş olalım'' diye yaklaşması ve kedinin kaçması... Şimdi izlesem oturup ağlarım 🙂
Aklıma geldikçe devam ederim
Sizin aklınıza neler geliyor ?
eraydinc.com
vimeo.com/eraydinc
six feet under'da nate'in, babasının herkesten saklı tuttuğu odaya ilk girdiği an babasının içeride neler yaptığını hayal ettiği sahne.
O kadar çok ki, yazamam buraya.
Yorulurum. Sıkılırım. Sonra hepsini silerim.
Cumali'nin Ölümü...
Çok korkuyorum Eşkiya.
En beteri bu.
Canim kardesim...
İzlediğim filmlerin %60 70 inde gözlerim dolar, ama öyle ağlayacak cinsten değil. Sulanır diyelim.
Ama direk ağladığım sadece 2 film oldu bugüne kadar. İlki Big Fish'ti yıllar önce, eh yeter ulan akacaksan ak gözyaşı dedim sonunda ve 1 2 damla süzüldü.
Ama sonra Dear Zachary geldi. 20. dakikadan itibaren ömrümde ağlamadığım kadar çok ağladım, hüngür hüngür hem de. Hele ortada bir bölüm var ki, kanım dondu sokağa çıkıp çığlık atasım geldi, ki filmi tavsiye ettikten sonra aygunb'den aldığım sitem dolu sinir harbi geçirmiş mesaj da bunun sadece bende olmadığını gösterdi.. İzlemeyin abi vazgeçtim, tavsiye etmiyorum :).
Bildiğim kadarının, anlatabildiğim kadarı.. Eylem Planı.
Ömrünüzde duymadığınız bir sporla ilgili Türkiye'de ve dünyada neler yaşanıyor diye meraktan çatlıyorsanız Laff Ultimate'a beklerim.
Çoğu kişi karşı çıkacak belki ama Babam ve oğlum...
Malum Hüseyin efendiii... sahnesi 🙂
Hanım da ağlaktır benim bir kutu peçete bitirmiştik 🙂
- baço
Makas Eller'de ağlamıştım. Garip ama öyle...
Benim ağlamadığım film yok neredeyse. Sulugözüm ben de The dude gibi.
Ama olay hüngür hüngür ağlamaksa Hotel Rwanda'da şu diyalogta hüngür hüngür ağlamıştım. Hala da aklıma geldikçe ağlarım.
Yetimhaneye ulaştığımda milisler oradaydı. Çocukları öldürmeye çoktan başlamışlardı. Bana izlettiler. Orada bir kız vardı, küçük kardeşi arkasına sarılmış. Onlar kızı doğramak üzereyken kız bana yalvarıyordu. "Lütfen beni öldürmelerine izin vermeyin. Söz veriyorum bir daha Tutsi olmayacağım."
Bak yine gözüm doldu. Bu cümle bana hayatın anlamını vermişti diyebilirim...
Yapmayın. Aynı Big Bang'in çocuklarıyız hepimiz...
Çoğu kişi karşı çıkacak belki ama Babam ve oğlum...
Malum Hüseyin efendiii... sahnesi 🙂
Hanım da ağlaktır benim bir kutu peçete bitirmiştik 🙂
Ben o filmi babamla sinemada izlemiştim, ağlamaktan boğazlarım kilitlenmişti 🙂
Bide Hüseyin efendinin torunu, ağırda ata nal takılırkenki sahne beni çok duygulandırmıştı. ''Atın canı yanmaz mı ?'' diyoya 😀
Yanamı heç 😀
eraydinc.com
vimeo.com/eraydinc
Neşet Ertaş belgeselinde, köyüne gidiyorda girer girmez insanlara selam veriyor onlarda gayet normal "oo neşet hoşgeldin ya" diyor. Bir de anılarını anlatıyor:
Bakkala borcumuz varıdı, önünden geçemezdik diyor...
şimdi daha çok seviyorum seni hayat, hadi...
Çoğu kişi karşı çıkacak belki ama Babam ve oğlum...
Malum Hüseyin efendiii... sahnesi 🙂
Hanım da ağlaktır benim bir kutu peçete bitirmiştik 🙂
Ben o filmi babamla sinemada izlemiştim, ağlamaktan boğazlarım kilitlenmişti 🙂
Bide Hüseyin efendinin torunu, ağırda ata nal takılırkenki sahne beni çok duygulandırmıştı. ''Atın canı yanmaz mı ?'' diyoya 😀
Yanamı heç 😀
O sahneyi (Hüseyin efendiii sahnesi diyelim), Çağan Irmak 3-4 kere filme koymuş çıkarmış koymuş çıkarmış (kendi diyor). Açıkçası neden çıkartmış anlamadım filme damgasını vurdu resmen...
- baço
"Yeşil Yol" İdam sahnesi.İşte o zaman gözümden bir damla yaş düşmüştü.
Asıl güç yokluğun içinde varlık gösterenlerdedir.
http://www.rmznuysal.blogspot.com" onclick="window.open(this.href);return false;
Bir Rüya için Ağıt'ın finali. Hüngür hüngür, salya sümük ağladım hemde. Komiktim resmen.
Züğürt Ağa'nın finali de ağlatıyor gibi oluyor.
Hababam Sınıfı tatilde'de okul boşaltılırken Edip Akbayram gidiyor ya. O sekans ağlatıyor her seferinde.
Truman Show'un finalinde gözlerim yaşarmıştı nedense.
Çevremizdeki "önem"leri, önemli görünmeyi başaran önemsizler yüzünden fark edemiyoruz....
https://twitter.com/gorkemoge" onclick="window.open(this.href);return false;
Eşkıyanın finalinde Keje güle güle eşkıya diyor ya kayan yıldızdan sonra, hah işte eşkıya filminin ordan sonrasında ne oluyor hiç hatırlamam, tamamen blur çünkü...
Peki sizi ağlatan filmler ile ağlatmak için mücadele eden filmler arasında bir ayrım yapıyor musunuz?
Benim böyle bir ayrımım var ve beni ağlatmak için
mücadele eden filmlerden nefret ediyorum.
Ağlatmak amaç olmamalı, fakat bunu hissettiğim çok film var.
İsim verirsem yine filmlerin ateşli savunucuları sert bir biçimde saldıracaklar (filmi savunmayacaklar, saldıracaklar, daha önceki deneyimlerimden biliyorum), o nedenle örnekleme yapmadan mevzunun özünü tartışalım derim ben eğer tartışılacaksa.