Bu film hemen herşeyiyle "orta karar" bir film.

Ama herşeyiyle orta karar. Böylesine çok açıdan ve böylesine tamı tamına orta karar bir film izlediğimi hiç sanmıyorum.
Kötü değil ama iyi de değil. Aslında öyle değil ama sanki "tam olarak orta karar olması istenmiş" bir film. Kamera konumlandırmaları ve açıları ne kadar orta karar ise, oyunculukları da o derece orta karar. Sanki bu denge isteyerek yapılmış. Şaşırtıcı bir durum bu.

Ve tüm bu orta kararlık, çok net ve bariz biçimde, yönetmenin kısa film olgusuna, film yazma ve çekme olgusuna yaklaşımından, bu yaklaşımı hafife almasından ve yaklaşımının temelde zayıf olmasından ileri geliyor.

Uğur Atılgan, iyi bir film yapmak istemiyor. Uğur Atılgan sadece film yapmak istiyor. Kötü film yapmıyor çünkü yeteneği ve becerisi yeterince iyi. Ama iyi film yapmaya (bu filmi çekerkenki yaklaşımdan söz ediyorum, ilerisi için falan değil) da gerek görmüyor. Çünkü çok çalışması, incelemesi, araştırması, filmindeki herşeyi uzun uzadıya düşünmesi lazım. Bunu biliyordur herhalde. Ama yapmamış, çünkü ortaya kötü olmayan ve filmografiye eklenecek bir film çıkacak nasıl olsa.

Camide saldırıya uğrayan bir kadın evine o halde mi gelir? Ya da camide saldırıya uğrayan bir kadının eve geldiği andaki hali önemli, gösterilesi, sergilenesi değil mi? Uğur'a göre değil. Camiye gittim diye başka bir adamla sevişmeye gitmiş bir kadını bir koca, montu uzatıp dışarı mı atar? O oyunculuk, o hal ve tavır yeterli mi? Uğur'a göre yeterli. Neden? Çünkü hikaye o haliyle ilerliyor ya, yeter. İkna edici mi? İnandırıcı mı? Gerçekçi mi? Bunlar pek önemli değil. O sekansın öyle olması yeter çünkü hikayeyi ilerletmek için yeterli.

Oyuncular acaba abartılı mı oynuyor yoksa minimal mi? Hmm? Uğur'un bunu uzun uzadıya düşünmediği ya da düşündüyse de yönlendirmediği o kadar belli ki. Neden? Çünkü film ilerliyor.

Neden çiftin evleri bir kenar mahallede? Neden evleri bir fakir evi? Bir fakir evinde yaşayan bir çifte göre bu çift biraz fazla akıllı, eğitimli, çekici görünmüyor mu? Uğur Atılgan bunları senaryoda ya da mekan seçerken düşünmüş mü? Belki de gerek yok. Çünkü film ortaya çıkacak hangi mekanda olursa olsun.

Neden Uğur Atılgan genelde uzun planlar çekiyor? Neden tek bir tane bile (istisna çekimini saymıyorum) "görsel olarak güzel" kare yok? Neden her çekim sadece hikayeye hizmet ediyor? Neden genelde genel plan alıyor olayları? Neden birilerinin biryerlere gelişlerini ve oradan gidişlerini ısrarla, filmde belirli bir süre çalacak biçimde çekiyor?

Tüm bunlar yergi gibi görünebilir. Kısmen öyle ama kısmen de birer övgü. Belirtmeye çalıştıklarım, sinematografik olarak, olaya yaklaşım olarak yergi ama niyet ve heves olarak tam tersi. Çünkü bu adam illa film yapacak. Fİlmin her anında "bir film yapma" isteği, azmi ve ötesinde şaşırtıcı biçimde "rahatlığı" var. İyi ya da kötü bir anda bile. Kocayı canlandıran arkadaşın, yeterince iyi performans veremediği halde, bu kadar "rahat bir halde iyi performans verememe" halinde oluşu bile tamamen Uğur'un eseri. Yani hani "tutuk oyunculuk" vardır ya. Bu, "kötü"den farklıdır. O oyuncunun oyunculuğu fazla rahat. "Çok iyi oynuyormuş" rahatlığı var performansında. Kötü mü? Hayır. Ama iyi de değil. Fİlmin tamamı gibi. Vasat ama "rahat".

Çünkü bu film, cüretkarca, kötü de olsa iyi de olsa bir film yapma azminin, bir film yapma hevesinin eseri.

Neden böyle? Çünkü Uğur bu işi, masa başında yazarak, filmleri inceleyerek, kaynaklar karıştırarak, sinemacıları sömürerek değil bizzat yaparak öğrenmek istiyor. İyi bir film yapmak için çalışmaya gerek görmüyor. Film yaparak iyiye ulaşmak istiyor.

Uğur bir gün gelecek çok iyi bir film yapacak. Ama bunun kaynağı ve sağlayıcısı çok çalışması ve iyi hazırlanması olmayacak. Yeterince film çekmiş olması olacak.

Son söylediklerim övgü mü yergi mi? Orası Uğur'a kalmış.
Ama her şekilde takdir ediyorum çünkü yetersizliklerin, eksikliklerin sadece sinematografik olarak rahatsız edici. Tavır ve biyet olarak değil.

Eline sağlık, hızını arttırarak devam edersin umarım. Aynen takipteyim.