Korku türü, kendine has çok sayıda gerek tematik gerek görsel kod barındıran bir tür. Ve (belki de bu yüzden) diğer türlerle kolayca kaynaşabilen bir tür olduğu söylenemez. Buna karşılık bu kısırlığı, kendi içerisinde an fazla alttür barındırmasıyla kapatabilmekte. Hemen hemen her korku kaynağı için ayrı bir korku alttürünün varolduğu iddia edebiliriz. Ama hemen hemen tüm bu alttürler de bir ölçüde insan odaklı olduğundan hemen her korku filminin dramla kesişen tarafları vardır sanırım.

Komedi ise aksine diğer türlerle gayet rahatça kaynaşabiliyor. Hatta denebilir ki, içerisinde en fazla 3-5 gülünecek an barındıran filmler oluyor ki komedi olarak kabul görüyorlar. Bu 3-5 anın dışı işte diğer türlerde gezinilen anlar oluyor. Ve komedi aksiyonu da, dramı da, bilimkurguyu da zorlanmadan renklendirebiliyor.

Ama bir de korku-komedi diye bir tür kaynaşması var. Şahsen bir türlü kaynaşamadığım, bir arada oluşlarını kabullenemediğim türlerin buluşma noktası. Çünkü bana göre korku, izleyicisini ciddiyete davet edemediği, anlattıklarını kabullenmemiz ve olanların içine girebilmemiz için kesif bir ciddiyet dokusu oluşturamadığı sürece başarılı olamaz. Komedi ise çoğu zaman ciddiyet dışı (tematik olarak değil tabi) olmaya çalışan, düşündürse de genelde eğlendirmeyi amaç edinen bir tür. Ve diğer en büyük fark, filmleri korku ya da komedi kılan şeylere, izleyicinin tutturmak isteyeceği yaklaşım. KOmedide karakterleri sevsek de sevmesek de en azından sevimli, sempatik, şirin bulma eğiliminde oluruz. Olayların çoğu zaman biz de içinde olmak isteriz. Korkuda ise tam tersi. KOrkutucu odak her zaman için yagırgatıcı, itici, çekince oluşturucudur. KOrku kaynağının yöneldiği kişilerin yerinde olmak ürkütücüdür. Fİlmin içinde olmak istemeyiz. Yani.... isteriz tabi ama netice de bunun bir fantezi olduğunu kabul ederiz. KOrkuyla eğlenmenin yolu budur çünkü.

Ama ben bir ara öyle bir film izledim ki evet, gerçekten korku-komedi. Ve artık cidden bunun gibi film arıyorum ama bulamıyorum. Güldüren anları gerçekten güldürüyor, eğlendiriyor. KOrkutucu anları da gerçekten ürkütüyor. GÜldürücülüğü bir "Bugün Aslında Dündü" değil mutlaka. KOrkutuculuğunun da bir Şeytan olmadığı gibi. Ama kendi içinde bu iki türü enfes bçimde kaynaştırdığı da kesin.

(Not: Sam Raimi'nin Evil Dead ve Evil Dead 2'si bu tür kaynaşmasının ilk akla gelenleridir genelde. İlk bölümün bence komedilik bir yanı yoktur, gayet korkudur ve iyice bir filmdir. 2. bölüm ise evet biraz komedi gibidir ama iyi bir film değildir. Ve aslında ikisinin de görsel olarak güçlü filmler değillerdir)

Bahsettiğim film hepimizin gayet iyi tanıdığı Peter Jackson'ın The Frighteners'ı.

Yüzükler'le dünyayı fethetmeden önceki kariyeri de gayet renkli Jackson'ın. "Sinema tarihinin en kanlı filmi" ünvanının sahibi olan Braindead'in, (gayet iyi bir film ve korku olarak anılmasına kanmayın, gayet komedi ve çok eğlenceli gerçekten. Tabi kan'a zaafınız yoksa) enfes, özetlenmesi zor Heavenly Creatures'ın yönetmeni oluyor kendisi. Ve bir diğer enfes işi de The Frighteners.

Michael J. Fox'un keyifle oynadığı, usta hayalet avcısının yaşadıklarını anlatan, kamera kullanımında yine kitap gibi bir film bu. Karakterler hem çok ilginç, senaryo gayet sağlam/sürprizli/şaşırtıcı. Jackson çok iyi bir yönetmen olduğunu anlamak için öyle çok fırsat buluyor ki insan bu filmi izlerken saygı duymamak çok zor gerçekten. Efektler, atmosfer harika. Hem güldüren, hem duygulandıran, hem korkutan ve hepsinin kaynaşımıyla koşulsuz biçimde eğlendiren bir film bu. Klişe deyimle "Keyifli bir akşam geçirmek için birebir"