Zamanında bayağı konuşulmuştu bu film ve hemen hemen hep övgülerle anılmıştı.

Dönemin en çok ve hararetle konuşulan meselelerinden olan eşcinsellik ve AIDS üzerine kayda değer şeyler söyleyen, asla duygu sömürüsü yapma ya da taraf tutma gibi hatalara düşmeyen, karakterlerini oldukları gibi alan, artı ya da eksi yorumlara meyil etmeyen, ele aldığı, riskli mi riskli, hassas mı hassas konulara cüretkarca yaklaşabilen, kayda değer şeyler söyleyebilen ve buna rağmen hiçbirşeyi bulandırmayan, bir tarafa çekmeyen tarafsız ve güçlü bir film bu. Philadelphia.

Tom Hansk'e ilk oskarını kazandıran film. Adam gerçekten enfes oynuyor. Eşcinsel erkek denince çoğu zaman aklımıza illa kadınsı, efemine, inceden de olsa bir "kırıtma" beden dili olan tipler gelir ya. İşte burada kesinlikle öyle bir tercih yok ve belki de sinemada ilk kez bir eşcinsel, baştan sona, tüm kişiliğiyle "normal ve aramızdan biri" gibi çizilmiş ve hikayenin merkezine alınmış. Ortada ayrıcalıklı bir durum yok.

Danzel aday bile olamamıştı ve millet bu duruma "yuh!" çekmişti. Jonathan Damme genelde hep Kuzuların Sessizliği ile anılır ama buradaki işçiliği ve tercihleri çok çok başarılı. Filmin yönetmenliği, oyunculukları on numara. Hikaye de eksiksiz ve gayet sıkı bir karakter dramı odaklı mahkeme mücadelesi filmi.

Bugün için belki eskimiş bir tema ve hikaye bu. Çünkü film, zamanında, güncel konulara yaptığı müdahale ve getirdiği yorum ile ortaya sunulmuştu. O açıdan cazibesini yitirmiş olabilir ama hatırlamak ve işin sinemasal işçiliğini görmek isteyenler izlemek isteyebilirler. Tavsiye olunur.