Bence Zeki baba alıcımızın ayarlarıyla oynuyor. Tarkovsky, Kieslowski, Bresson -ki Yazgı ile Pickpocket'ı karşılaştırın-, Yılmaz Güney, Jarmusch -onu da Avrupalı sayıyorum-, Vittorio De Sica, Abbas Kiorastami, Nuri Bilge Ceylan beceriksiz oldukları için Holivud'a benzeyen sinema yapamamışlardır gibi bir anlam çıkıyor. Türk bağımsız sinemasının öncü bir yönetmeninin böyle bir açıklama yapması bana pek inandırıcı gelmiyor. Başka bir şeyler düşünüyor olabilir. Bize yansırken anlam yitmiş de olabilir. Bilemiyorum, iyimser olmak istiyorum.

Hiç öyle bir anlam çıkmıyor. Nasıl öyle bir şey anladın ben anlamadım.

Ben de senin öyle anlamadığını anlamadım. Nasıl olcak şimdi 🙂

Abi uçmuşsun Fincher nerde Demirkubuz nerde 🙂

İroni yaptım.

Kıskanmak filmindeki atmosfer ile Bekleme Odası adlı filminde geçen aşağıdaki sahne karşılaştırıldığında, Zeki Demirkubuz'un yönetmenlik yelpazesinin ne kadar geniş olduğu görülebilir. Sahne gerçekçiliği ile afallatıcı ve şaşırtıcıdır, klasik sinemaya alışmış seyirci için. Bu hastalıklı atalet aynı şekilde aydın sınıfını da sarmaladığı için, bunlar da bu etkiyi yaşamaktan kurtulamazlar. Bu yüzden Zeki Demirkubuz onları sevmez; onlar da Zeki Demirkubuz'u. Zeki Demirkubuz, Dostoyevski'nin edebiyatta karşılığı ne ise, sinemada da karşılığı kendi olmak istemektedir. Ama aynı acıları çekemeyeceğinden ve bu yaratıcılıktan yoksun olduğundan, -bunun acısından da beslenerek- elinden gelen halkın arasında kalabildiği kadar kalmak ve unutarak kendinden geçmektir. Zeki Demirkubuz, filmlerine etkili bir şekilde yedirdiği şiddet aracılığıyla diğer elit ve minimalist yönetmenlerden bir adım öne çıkar. Ve filmlerinin şiddetten arındırılmış kısmıyla da, yeni ortaya çıkan ve şiddeti ön planda kullanan genç yönetmenleri arkasında bırakır. Çünkü bu genç yönetmenler şiddeti bir araç olarak değil amaç olarak kullanırlar. Filmlerini bu şiddetin etrafında örerek şiddeti bilmeden de olsa kutsarlar.

https://www.youtube.com/watch?v=