Psikolojik gerilim/dram, enfes bir tür kaynaşması. Özdeşleşmekte beis görmeyeceğimiz bir karakterin bir gizemin peşine düşmesi, bu süreçte onu iyice tanıyıp yaşadıklarını paylaşmamız, gizemi o karakterle çözmeye çalışırken ya da karakterin çözmesini takip ederken ortadaki özdeşleşmenin iyiden iyiye katmerlenmesi, bir noktadan sonra olanların bize bir beden büyük gelmesi ve mecburen sahneyi rehberimize bırakmamız ve o rehberin başına gelen şeyin de suratımızı tokat olarak inişi. Bana göre bu şablonun tükenmesi çok güç. Karakterler, mekanlar, dönemeçler, gizem yeterince özenle çizildiği sürece ortaya en azından iyi bir film çıkar.

Ve aslında bu tür, çok sayıda başka türle de kolayca kaynaşabliyor. Çünkü kahramanın başına gelenler gerilimden korkuya kayabiliyor kolayca. Örneğin 6. His. BU şablonun polisiyeyle buluşması zaten çok kolay. Se7en, Angel Heart.... Aksiyon ya da bilimkurgu da yakınlarda gezebilir. Dark City....Yenilikçi (Seconds) ya da gelenekçi (Omen) öyküler de oldu geçmişte bu şablona dayalı mutlaka. Şeytan da misafir edildi hikayelere, toplumsal eleştriler de.

Ve bazen de aşk ve aile olgusu. İşte Don't Look Now'da türün gayet iyi ve dram tarafı daha ağır basan örneklerinden.

Hikayeyi pek anlatmak istemiyorum. Sadece şu kadarını söyleyebilirim:

Filmle ilgili duyacağınız yorumlar genel olarak "soluksuz bir gerilim" falan gibi söylemler olacaktır muhtemelen. Bunlar biraz abartılı bence. Hikayenin çok da sürükleyici ilerlediği söylenemez. Karakterlerin yeterince "faydalı" kullanıldığı da şüpheli. Ama atmosfer olarak, gerilim dokusu olarak filme takılmamak, bazı anlarda ürkmemek ve filmin bitiminde hikayesi anlatılan çiftin dramını paylaşmamak çok zor gerçekten.

Muhteşem bir film değil ve bu fikirde olmamın muhtemel sebebi, filmin sinematografisinin günümüz için bir ölçü yaşlanmış olması. Ama birçok başyapıt vermiş bir türde, 40 yıl sonra anılmak zaten bu filmin dönemin başyapıtı olduğunu gösteren birşey. İzlemeyenlere tavsiye olunur.