Yine tür değiştirelim. Ve yeni türe en genel ifade ile "Vudi elın sineması" diyelim. Çünkü gerçekten isim hakkı olarak bu tip filmler vudi elın filmi olarak tescillenmeli ve vudi amca her benzer filmden telif almalı.
Neden bu kadar abartıyorum? Çünkü Woody Allen tartışmasız çok iyi bir analizci, hikayeci, karaktercidir. Ve derdini anlatabilecek kadar sinemayı kullanabilir bir adamdır.
Woddy Allen sineması denince akla gelen daha şudur ki: İnsan ilişkilerinde uzman bir filozoftur Allen. Bu ulaşmışlık aynı zamanda eşsiz bir "karakter analizi deposu"nu müjdelemektedir. Ve bu karakterleri ve ilişkileri sosyal, kültürel, duygusal, mesleki enfes birer hikaye olarak biçimlendirir ve bu ilişkilerin doğurduğu sosyal durumların incelemesini yapar. Güldüredebilir, ağlatadabilir, sinirlendiredebilir, garipsetedebilir. Ama her şekilde karakter ve ilişkiler üzerine çok derin, net, acımasız, kavramsal olmayan sonuçlara varmasını bilir.
İşte her kim ki herhangi bir "doğal ve günük hayatta var olan insan ilişkisi" üzerine bir analize girişiyordur, kaçınılmaz olarak Woody Allen'a telif ödemelidir.
İşte Woddy Allen sinemasının neredeyse tüm karakteristlik özelliklerini ve güzelliklerini barındıran bir film Annie Hall.
Herif yine yazmış, yönetmiş, oynamış. Yanına da Diane Keaton'ı almış, iyi de etmiş. Ortaya, bahsettiklerimiz üzerine enfes bir film çıkmış. Bu film hem bir romantik komedi, hem anti romantik komedi. Film, öyle devasa konular üzerine öyle basit, sevimli, net, güçlü sözler sözlüyor ki insanın şaşırmaması mümkün değil. Sanat ve sanatçılar, aşk ve aşıklar, entelektüellik ve enteleküeller. Avrupa sineması, kırkançlık, cinsellik.... Hangi birini söylemeli ki?
Siz en iyisi uygun bir akşamınızda bu filmi karşınıza alın ve onunla tek gecelik bir ilişki yaşayın. Muhtemelen ilişkiniz o geceyle sınırlı kalmayacak. 🙂