İyi işler yapma potansiyeli olan kişilerin, önleri açıldığında, bir araya gelip neler yapabileceklerini gösteren güzel bir örnek. Devamı gelecektir. İyi işler her zaman kötü işleri kovmuştur. Tarih boyunca bu hep böyle olmuştur.

Masum'un bir voaaav olmadığını düşünüyorum. Biz rezil işlere alışınca gözümüzde büyüyor tabi. Dördüncü bölümden sonra düşen dizi, altıncı bölümle birlikte tepe taklak oluyor çünkü. Dizinin en iyi şeyi oyuncu kadrosu. Teknik meseleleri zaten bütçe ve zaman olunca çok iyi yapılıyor. Beni iten şey senaryo; mantık hataları dolu.

Eğer yakışıklı erkek - güzel kız dizileri çekenlere; "sizin kitleniz artık survivor izleyen kitle değil, internetten dizi takip eden, daha genç, daha çok araştıran bir kitle, bundan sonra ona göre iş yapıyoruz" deseler bu tadı o ekipler de yakalar.

Ben Türkiye'deki tv işlerini uzun süredir takip etmiyorum. Karşılaştırmam yoğunlukla dünya sineması üstünden ve onlarla da kıyaslayınca ilk 6 bölüm itibariyle vooaav (her ne demekse) olduğunu düşünüyorum.

Sonunun pek iyi olmadığını söylemişlerdi, bakalım. 2 bölümüm kaldı.

Pek mantık hatası diyeceğim yoğunlukta bir şey göremedim henüz.

ASUS_Z00ED cihazımdan Tapatalk kullanılarak gönderildi

Masum dizisi bence de bir "vay anasını arkadaş" değil 🙂 Ancak çok güzel bir deneme. Başlangıçta ben de heveslenmiş, mutlu olmuştum bizden de güzel şeyler çıkabiliyor diye ama sonra insanın kursağında kalıyor. Kötü dizi diye düşünsem de yerli olması bakımından milat sayılabileceği için ayrı bir başlığı da hakediyor bence. O yüzden ilgili mesajları böldüm.

Dizinin senaryosu, bütçesi, yabancı örneklerle karşılaştırılması gibi konuların yanı sıra, online üyelik satarak netflix'e alternatif olma veya yerli şubesini açma boyutu da var. Ben bir kıyaslama yaparsam; yabancı dizilerde bir gizem oluyor ve izlerken bazı sorular kafamızda oluşuyor. Biliyoruz ki o sorular bir ara cevaplanacak ama altından yeni bir şeyler çıkacak mı veya ne zaman olacak, tahmin ettiğimiz şey mi, bambaşka bir şey mi vs. bilemiyoruz. Ek olarak, sorunun cevaplanacağı o sahnenin neresi olduğunu kestiremiyoruz. Oraya gelene kadar başka şeylerle meşgul ediliyoruz. Masum ise bir bulmacadan ziyade basit bir saklambaç hissi veriyor. Bir gizem var onu öğreniyoruz. Sonra finale doğru, "bakın işte buraya saklamıştım" diye karşımıza çıkarıyorlar. Kısacası izleyiciyi şaşırtamayan, hatalı bir senaryo ve karakterlerdeki tutarsızlıklarla birleşince oldukça vasat bir yapım.

Oyunculuklar çok iyi ve muhtemelen de buna güvendikleri için bazı yerlerde diyaloglar haddinden fazla uzun. Az da olsa sıkılıyor insan. Hele son bölümlerden biri neredeyse tek mekan ve iki çeşit diyalogtan oluşuyordu diye hatırlıyorum. Ben zor bitirmiştim o bölümü.

Nitekim işin temel hedefi Netflix'in başarısı. Internetten yabancı dizileri takip eden önemli bir kitle var. Onlara yönelik yerli bir platform oluşturma çabasının sonucu. Kaç üyesi var, Masum sayesinde kaç kişiyi çekebildiler merak ediyorum aslında. 2015'te kurulmalarına karşın pek bir şey üretemediler. Böyle kendilerine has 3-4 dizi dışında bilinirlikleri yok. Eğer Masum sayesinde de üyelikler artmadıysa normal bir sinema kanalı olarak kalmaya devam eder.

Benim bu dizide hoşuma giden şey aslında spidervis'in hoşuna gitmeyen şey.
Yani gizemlerin çabucak çözülmesi, bunun akabininde diziye başka noktalara yoğunlaşma fırsatı veriyor.
Dur izleyiciyi şaşırtayım, şurada da bir gizem olsun meselesine kafayı takmayı bir yerden sonra bırakıp, karakterlerin ruh hallerinin gizemine hem de hepsine aynı derecede eğilerek yoğunlaşması benim daha hoşuma gidiyor.

Karşılaştırma yapmak gerekirse, yeni İspanyol gerilim-gizem sineması diyebileceğim bir tür var.
İşte El Cuerpo'lar, Contratiempo'lar falan...

Kötü filmler asla diyemem. Ama bu türden bir film izlediğimde filmin bu tür olduğunu kavradığımda, aha şimdi böyle gösteriyorlar ama aslında mevzu başka, aha bak buradan da bir şey çıkacak, buradan da diye diye izliyorum. Filmin kendisi de böyle yazılıyor. Bir gizem koyalım, her şeyi ona göre şekillendirelim. Ben bunu sevmiyorum. Masum da biraz o şekilde başladı lan dedim acaba yine mi böyle bir şeyle karşı karşıyayız hissine soktu beni. Ama birden ikinci üçüncü bölümde temelindeki bütün gizemini açık edip, neden böyle yaptılar, nasıl yapabildiler sorusuna yoğunlaşmayı tercih edince beni yakaladı asıl.

Cidden diziyi izleyince içime koca bir at oturuyor gibi oluyor.
Karakterlerle empati yapmak ve nefret etmek arasında gidip gelmek...
Haluk Bilginer ve Okan Yalabık'ın karakterleri özellikle.
Gözlerim falan doluyor. Basit bir etkilenmeden bahsetmiyorum burada.

Asghar Farhadi örneğini boşuna vermedim. O da benzer şeyler yapar. İzleyiciyi şaşırtmak vs. karakterleri derinleştirmek ikileminde ikincisinin tarafındayım. İlkinden de alabildiğin kadar almak lazım.
Hala sonuna varamadım, iki bölümüm kaldı.
Belki sonu hayal kırıklığına uğratır ama şu ana kadar verdikleriyle fazlasıyla önemli bir yere oturdu benim için.

Güzel yorumlar. Dizinin tamamını seyredemesem de ara ara bakıyorum. Pazar akşamları Kanal D'de. Blutv de onun yavrusuymuş.

Gördüğüm kadarıyla dizide tuhaf bir basitlik var. Gerçeğin içinde kalmaya çalışılmış ama şizofreni veya benzer bir olguyla bu gerçeklik yırtılmış. Oradan sızan bir ışık diziyi aydınlatıyor. Ya da içeri bir karanlık yayılıyor.

Steril bir hava var. Temiz çekimler, matematiğine uydurulmuş. Pek de risk alınmamış. Hayatımızda göremediğimiz sürprizleri seyrettiklerimizde, baktıklarımızda görmek, unutmak, rahatlamak istiyoruz. Bunu başarmak şimdilik yeterli görülmüş.

Mekan çeşitliliği, karakterleri de renklendiren bir etken. Hikayeyi ye dengeli bir şekilde yayabilirseniz kendinizi seyrettirebilirsiniz.

İyi bir başlangıç bence.

Sonu cidden iyi değilmiş yalnız, tam da dediğim sebepten ötürü. Hadi bir sürpriz daha koyalım falan.

Yeni ispanyol sineması gibi başlayıp, Asghar Farhadi'ye döndü, sonra yine İspanyol sineması gibi bitti.
Ortasını sevdim anlayacağınız. 🙂