Şiirden şiire değişir. Cemal Süreya'nın "Biliyorum sana giden" şiirinin son iki mısrasını düşünmüşümdür ben de hep. O Çarşamba günüyle alakalı zilyon tane senaryo yazabilir insan.

hoşuna giden bir şiir yaz senaryolaştırmaya çalışalım 🙂

Dedikodu

Kim söylemiş beni
Süheyla'ya vurulmuşum diye?
Kim görmüş, ama kim,
Eleni'yi öptüğümü,
Yüksek kaldırımda, güpe gündüz?
Melahat'i almışım da sonra
Alemdara gitmişim, öyle mi?
Onu sonra anlatırım, fakat
Kimin bacağını sıkmışım tramvayda?
Kafaları çekip çekip
Orada alıyormuşuz soluğu;
Geç bunları, anam babam, geç;
Geç bunları bir kalem;
Bilirim ben yaptığımı.
Ya o, Mualla'yı sandala atıp,
Ruhumda hicranını söyletme hikayesi?

bunu senaryolaştıralım, çok eğlenceli bir şiiri Orhan Velinin

Yanyana sıralanmış insanlar görünür(sonunu göremeyiz sıranın, güneşli bir gündür).sırayla birbirlerinin kulağına bi şey söylerler. kimi duyduğuna güler kimi kızar kimi tepkisiz. ama hepsi duyduğunu bir sonrakine iletir.
Bir genç kadrajın solundan görüntüye girer...Hafif ritimli yürümektedir...bir elini çıtlatarak.
ve kameraya doğru bakar ve tramvayda bacak sıkma sahnesine kesme yaparız...
Genç bu şekilde yürümeye devam eder ve her elini çıtlatıp kameraya bakışında bir "olay"ına döneriz...arkadaki bitmeyecekmiş gibi uzanan kuyruk birbirine hikayeler anlatmaya devam etmektedir...

Çok kötü sayılmaz ha 🙂