İlk işin bir engelliyle sohbet olmalı.
ben de bu aklı verecektim ya la, sonra kolaya kaçmayım diye vazgeçtiydim 😀

not: ama doğrusu bu galiba 🙂

asker yoğun düşman ateşi altında oldukça endişeli ruh haliyle siperdedir . iç cebinden belliki sevgilisi, güzel bir genç kız fotoğrafına son bir kez bakıp, öperek tekrar iç cebine koyar...haykırararak siperden çıkar, kurşun sesleri patlamalar duyulur.

asker sivil kıyafetleriyle pencere ışığının aydınlattığı karanlık bir odanın ortasında tekerli sandelyede tek başına başı sarılı oturmaktadır. elindeki güzel kızın fotoğrafını sıkıca tutmaktadır. fotoğrafa bakmaz. odada bir aynanın karşısına sandalyesini sürer. aynada yüzüne bakar, öfkelenir, yanında sağında solundaki eşyaları kırmaya başlar, yere yuvarlanırken kızın fotoğrafı elinden kayıp uzağa fırlar. ağlarken sürünmeye çalışıp, güzel kızın fotoğrafına elini uzatarak ulaşmaya çalışır, başaramaz.

yüzündeki sargılar açılmış, hafifi yüzü deformasyonlu kalmış haliyle tekerlekli sandalyesinde aynı odada yine tek başınadır.sandelyesini kapının önüne getirmiş, kapıya sırtı dönük üzüntüyle durmaktadır. kapının arkasında fotoğraftaki kız odanın kapısını çalar. kapının tokmağını açılması için zorlar "aç lütfen yalvarırım" (klip olduğu için ağzını okuyabiliriz) dediği anlaşılır. kıza geride duran gazinin annesi teselli babında sarılır omuzunu okşar. kız umutsuzca evden çıkar...gazi sandalyesini hızla pencereye doğru sürer. kızın apartmandan çıkışını seyreder. kız son bir dönüp gazinin penceresine doğru bakar. gazi korkuyla görünmemek için nefes nefese geriye doğru kayar. pencerede gökyüzüne, bakar hava kararır birden gürültüyle bir şimşek çakar, kurşun, bomba ve çatışma sesleri odanın içini doldurur. gazi sandalyesini çalışma masasına sürer. daktilosuna bir kağıt takar... harf harf başlığı yazmaya başlar yazı görünür;
Benim hâla umudum var, isyan etsem de istediğim kadar
İnat etsem bile birakmazlar sahibim var...
sonra gitarı eline alıp bu şarkı sözünü bestelemeye başlar. bir biri ardına değişik kalabalık konser görüntülerinin üzerine tekerlekli sandelyede gitar elinde şarkı söyleme görüntüleri biner...
parkta bir ağacın altında kalabalık etrafını sarar onlara imza dağıtmaya başlar. narin bir genç kız eli imzalaması için sararmış bir fotoğraf uzatır. bu fotoğrafta kendisi ve cephede bile yanından ayırmadığı fotoğraftaki kız vardır. başını kaldırıp şaşkınca kıza bakar, kız ona gülümser. o da gülümser. kız tekerlekli sandalyenin arkasına geçip yavaşça sandalyeyi itekleyerek kalabalıktan sıyrılıp oradan uzaklaşırlar....

asker yoğun düşman ateşi altında oldukça endişeli ruh haliyle siperdedir . iç cebinden belliki sevgilisi, güzel bir genç kız fotoğrafına son bir kez bakıp, öperek tekrar iç cebine koyar...haykırararak siperden çıkar, kurşun sesleri patlamalar duyulur.

asker sivil kıyafetleriyle pencere ışığının aydınlattığı karanlık bir odanın ortasında tekerli sandelyede tek başına başı sarılı oturmaktadır. elindeki güzel kızın fotoğrafını sıkıca tutmaktadır. fotoğrafa bakmaz. odada bir aynanın karşısına sandalyesini sürer. aynada yüzüne bakar, öfkelenir, yanında sağında solundaki eşyaları kırmaya başlar, yere yuvarlanırken kızın fotoğrafı elinden kayıp uzağa fırlar. ağlarken sürünmeye çalışıp, güzel kızın fotoğrafına elini uzatarak ulaşmaya çalışır, başaramaz.

yüzündeki sargılar açılmış, hafifi yüzü deformasyonlu kalmış haliyle tekerlekli sandalyesinde aynı odada yine tek başınadır.sandelyesini kapının önüne getirmiş, kapıya sırtı dönük üzüntüyle durmaktadır. kapının arkasında fotoğraftaki kız odanın kapısını çalar. kapının tokmağını açılması için zorlar "aç lütfen yalvarırım" (klip olduğu için ağzını okuyabiliriz) dediği anlaşılır. kıza geride duran gazinin annesi teselli babında sarılır omuzunu okşar. kız umutsuzca evden çıkar...gazi sandalyesini hızla pencereye doğru sürer. kızın apartmandan çıkışını seyreder. kız son bir dönüp gazinin penceresine doğru bakar. gazi korkuyla görünmemek için nefes nefese geriye doğru kayar. pencerede gökyüzüne, bakar hava kararır birden gürültüyle bir şimşek çakar, kurşun, bomba ve çatışma sesleri odanın içini doldurur. gazi sandalyesini çalışma masasına sürer. daktilosuna bir kağıt takar... harf harf başlığı yazmaya başlar yazı görünür;
Benim hâla umudum var, isyan etsem de istediğim kadar
İnat etsem bile birakmazlar sahibim var...
sonra gitarı eline alıp bu şarkı sözünü bestelemeye başlar. bir biri ardına değişik kalabalık konser görüntülerinin üzerine tekerlekli sandelyede gitar elinde şarkı söyleme görüntüleri biner...
parkta bir ağacın altında kalabalık etrafını sarar onlara imza dağıtmaya başlar. narin bir genç kız eli imzalaması için sararmış bir fotoğraf uzatır. bu fotoğrafta kendisi ve cephede bile yanından ayırmadığı fotoğraftaki kız vardır. başını kaldırıp şaşkınca kıza bakar, kız ona gülümser. o da gülümser. kız tekerlekli sandalyenin arkasına geçip yavaşça sandalyeyi itekleyerek kalabalıktan sıyrılıp oradan uzaklaşırlar....
başta çok klişe geldi ama sonradan klibi iyi bağlamışsın, yalnız üç buçuk dakikada anlatılabilr mi bu kadar şey. nasıl anlatılır diye sorunca şöyle bi şey geldi aklıma:
gazimiz klibin başında fotoğrafa baksa, fotoğrafa yaklaşılsa ve fotoğraf savaş alanına dönse, savaşırken kadın yanında olsa, onunla kadın ilgilense, hızlı kurguyla soyut bir durumu, ruhunda gönlünde olan kadını böyle görselleştirmiş oluruz hem de bu kadar canında olan bir kadından kaçışını daha iyi anlatmış oluruz gibime geldi. hızlı ve etkili 🙂

tabi bu klibin prodiksiyonunun(malzeme sağlayan gruba böyle diyorum bilmem belki de yanlış)
zor olacağı aşikar 🙂

asker yoğun düşman ateşi altında oldukça endişeli ruh haliyle siperdedir . iç cebinden belliki sevgilisi, güzel bir genç kız fotoğrafına son bir kez bakıp, öperek tekrar iç cebine koyar...haykırararak siperden çıkar, kurşun sesleri patlamalar duyulur.

asker sivil kıyafetleriyle pencere ışığının aydınlattığı karanlık bir odanın ortasında tekerli sandelyede tek başına başı sarılı oturmaktadır. elindeki güzel kızın fotoğrafını sıkıca tutmaktadır. fotoğrafa bakmaz. odada bir aynanın karşısına sandalyesini sürer. aynada yüzüne bakar, öfkelenir, yanında sağında solundaki eşyaları kırmaya başlar, yere yuvarlanırken kızın fotoğrafı elinden kayıp uzağa fırlar. ağlarken sürünmeye çalışıp, güzel kızın fotoğrafına elini uzatarak ulaşmaya çalışır, başaramaz.

yüzündeki sargılar açılmış, hafifi yüzü deformasyonlu kalmış haliyle tekerlekli sandalyesinde aynı odada yine tek başınadır.sandelyesini kapının önüne getirmiş, kapıya sırtı dönük üzüntüyle durmaktadır. kapının arkasında fotoğraftaki kız odanın kapısını çalar. kapının tokmağını açılması için zorlar "aç lütfen yalvarırım" (klip olduğu için ağzını okuyabiliriz) dediği anlaşılır. kıza geride duran gazinin annesi teselli babında sarılır omuzunu okşar. kız umutsuzca evden çıkar...gazi sandalyesini hızla pencereye doğru sürer. kızın apartmandan çıkışını seyreder. kız son bir dönüp gazinin penceresine doğru bakar. gazi korkuyla görünmemek için nefes nefese geriye doğru kayar. pencerede gökyüzüne, bakar hava kararır birden gürültüyle bir şimşek çakar, kurşun, bomba ve çatışma sesleri odanın içini doldurur. gazi sandalyesini çalışma masasına sürer. daktilosuna bir kağıt takar... harf harf başlığı yazmaya başlar yazı görünür;
Benim hâla umudum var, isyan etsem de istediğim kadar
İnat etsem bile birakmazlar sahibim var...
sonra gitarı eline alıp bu şarkı sözünü bestelemeye başlar. bir biri ardına değişik kalabalık konser görüntülerinin üzerine tekerlekli sandelyede gitar elinde şarkı söyleme görüntüleri biner...
parkta bir ağacın altında kalabalık etrafını sarar onlara imza dağıtmaya başlar. narin bir genç kız eli imzalaması için sararmış bir fotoğraf uzatır. bu fotoğrafta kendisi ve cephede bile yanından ayırmadığı fotoğraftaki kız vardır. başını kaldırıp şaşkınca kıza bakar, kız ona gülümser. o da gülümser. kız tekerlekli sandalyenin arkasına geçip yavaşça sandalyeyi itekleyerek kalabalıktan sıyrılıp oradan uzaklaşırlar....
fazla iyi fakat neticede öğrenciyim. bu video klip ise sadece vize ödevi ve ilk projemiz. öyle mükemmel bişey beklemiyolar bizden ama ben elimden gelenin en iyisini yapmak istiyorum. basit ama etkileyici bişey olsun istiyorum.

Düd'ün dediğini yap işte, git bir engellilere destek vakfı gibi bir yere orada sohbet edecek bir engelli bulabilirsin ama dediğim gibi engel kişide değil mekandadır...

işte bizim çekim yaptığımız mekanda da sorun var. kastamonuda kısıtlı çoğu şey. taşra neticede. dediğiniz kurumun varlığı, faaliyetleri meçhul.

bir kör, bir dilsiz, bir bacakları olmayan, bir kolları olmayan beraber dolaşsınlar, voltranın karton halini taşısınlar. bir resmi geçit gibi. yerel halkın da doğal tepkilerini ama kameraya direkt bakmayan görüntülerini koyun. Arkada da bağırsın Mfö "benden adam olur mu" "benim hala umudum varr"....
romantik bi şeyler arıyorsun gibime geliyor gerçi de...benim aklıma da böyle mekanik şeyler geliyor...biraz bir engellinin hayata karşı gerilmesi gibi geriliyorum sanırım senaryolarını düşünürken...

çatışmalı olsun, arzu nesnesi olsun ulaşamasın istiyorum. kendiyle çatışsın, toplumla çatışsın. millet ona zavallıymış gibi baksın. ama karakter yılmasın "benim hala umudum var" diyebilsin. mesela final sahnesinde rodin'in dediği olayı yaptırabilirim karaktere.

çatışmalı olsun, arzu nesnesi olsun ulaşamasın istiyorum. kendiyle çatışsın, toplumla çatışsın. millet ona zavallıymış gibi baksın. ama karakter yılmasın "benim hala umudum var" diyebilsin. mesela final sahnesinde rodin'in dediği olayı yaptırabilirim karaktere.
3 dakkada yaptıracağın en iyi çatışma, jeki çenle vandamın dövüş sahnesibi göstermek gibi anlamsız kalacaktır bence.
basit bi fikir üstünde çalışman daha etkili olacaktır diye düşünüyorum.
Saygılar.
not: bilmiyorum, Goldera bu kısa çarpıcı mesajlarda çok iyi, belki o bulur gönlüne göre bi şey ama ben o voltranın sokaktan geçmeye çalıştığı o yıkık dökük sahneyi sevdim...
zamanında voltranı da çok severdim, tabi bu çizgi filmi bilmeyenler için anlamsız da gelmiş olabilir hepsinin bir adam oluşturma meselesi...