(Bunu geçtiğimiz haftasonu yazmıştım.. Herhangi bir iddiası yoktur.. Keyifle okursunuz umarım...)

CİN ALİ

Selam ben Ali, yani Cin Ali..
Evet evet o Cin Alilerden birisi de benim maalesef ki..
Neyse konu şimdi bu değil...

Sizinle önce şöyle bir geçmişe gidelim..
Ali henüz 7-8 yaşlarında..

Küçükken, evde tek çocuk olduğumdan, kendi kendime oyunlar yapardım.. Türlü türlü direksiyona benzer eşya vs. ne varsa hepsi benim arabam sayılırdı.. Onlarla evin içinde köşe bucak araba sürmeye bayılırdım.
Kendimi o kadar kaptırırdım ki arabayla "anarya" bir yere yanaşacak olsam geri vitese taktığım zaman
ağzımla o unutulmaz melodilerden de yapardım...
(dııııt dııııt dııııt / dırı dırı dırırı dırırı dırırı-dırı dırı dırırı dırırı dırırı dı dı dırıt)

Zaman zaman annem ile çarşıya çıkardık.. O hep elimi tutmak isterdi.. Korkardı yola falan fırlamamdan.
O inatla elimi tutmak ister ben de ona inat hep kaçmak isterdim. Hatta çarşıya çıkmadan önce evde anlaşma bile yapardık:
"Oğlum bak çarşıda elimi bırakmak yok tamam mı?"

Ama bilmiyordu ki benim oyun oynadığımı.

Bilmiyorum sizler de yapar mıydınız ama ben ne zaman çarşıya çıksam dışardaki insanları birer araba gibi hayal ederdim.. Yürürken hep içimden araba sesi çıkarır, dönüşlerde sinyal sesini bile verirdim..
Bizi geçen insanları/yani arabaları geçmek isterdim hep.. Bazen büyük, sportif insanlar olurdu.. Onları
geçemeyeceğimi bilir hiç gaza basmazdım..
Kimi zaman şöyle hedefler koyardım kendime: "Şu köşedeki çöp kutusuna kadar öndeki teyzeyi geçmeliyim!" ve basardım gaza.. Ama annem yakalardı elimden hep...

Böyle garip bir oyundu işte benimkisi ama bunun büyüdükçe benimle büyüyeceğini bilmiyordum maalesef ki.. Bazen öyle bir hal alıyordu ki bu oyun; onun yüzünden başıma değişik işler geliyordu..
Nasıl yani derseniz?
Ara ara yine yürürken kendimi şartlıyorum.. Kendime bir hedef seçip onu bunu geçmek istiyorum.. Sanırım bu konuda tedavi görmeliyim.

Öceden yaşadığım bir olay mesela:

Çarşıdan eve doğru gidiyordum ki bir bayan köşebaşından bizim kaldırma doğru döndü ve hızlı hızlı yürümeye devam etti.. O an topuklu ayakkabılarının çıkardığı sesle de gaza geldim ve onu geçmeye karar verdim.. Kadın gerçekten hızlıydı.. Ama ben daha hızlıyım ondan diye şartladım kendimi.. Kadın ışıklara doğru yaklaşırken yavaşladı ve onu yakaladım.. Durduk.. Yandan yandan göz ucuyla onu süzüyordum
Derken ani bir çıkış yapak öne doğru birkaç adım attı.. İyi bir kalkış yapmıştı ama önünde insanlar vardı..
Önümde kimsenin olmaması avantajını kullanarak caddeye fırladığımda soldan sarı bir taksinin fren sesini duydum.. Onu geçmeyi başarmıştım ama..

Sonuç mu: Sol bacağım kırıldı, hastane, alçı vs. vs...

Yine bir gün final sınavının saatini unutup son anda evden çıktım.. Hızlı hızlı yürürken durağa doğru, beni iki sefer geçme cesareti gösteren benim yaşlarımda birisini o an rakibim olarak ilan ettim.. Çocuk gerçekten iyi yürüyordu.. Boyunun benden uzun olması nedeniyle; onun bir
adımda aldığı yolu ben iki adımla almak zorunda kalıyordum.. Fakat beni ikinci sefer geçtiğinde iyice sinirlendim.. Artık tek düşüncem onu en yakın bir hedefte geçmek ve zafer kazanmaktı.. Arayı git gide açıyordu.. Hızlandım.. Vites artıyordum.. Keşke 6-7 vitesli olsam diye
düşünmüyor değildim.. Çocuk bir market önünde durdu.. Sanırım su alacaktı.. İşte onun eksikliği buydu.. Ben daha dayanıklıydım.. Pit-stop sırasında onu geçmeyi başardım.. Fakat durup da geldiğim yere baktğımda bizim duraktan çok fena bir şekilde uzaklaştığımı farkettim.. Saate baktım..

Sonuç: O dersi yarım dönem alttan almak zorunda kaldım...

Son olarak geçtiğimiz günlerde böyle bir olay yaşadım..
Haftasonuydu.. Ahmet ile dışarda bir mekanda buluşacaktık.. Ben evde çok sıkıldığım için erken çıktım dışarı.. Buluşacağımız yere gidip onu beklemeye başladım.. Hemen yan masada oturan 3 bayan vardı.. Birisi o kadar güzeldi ki onu tam görebilmek için diğer sandalyeye geçmem gerekiyordu.. Önce lavaboya gittim, sonra masaya döndüğümde diğer sandalyeye geçtim.. Uzun uzun bakıştık..
Bu arada Ahmet aradı ve biraz geçikeceğini söyledi.. Fakat umrumda da değildi..
Derken kız ayaklandı.. Diğer ikisi orada duruyordu.. Dışarı doğru hareketlendiğini görüp "Acaba bu bir işaret mi?" dedim kendime ve ben de hemen peşinden çıktım..
Saçları o kadar güzeldi ki burdan Afrika Dünya Kupasına kadar yürüse peşinden gitmeye razıydım şu reklamdaki çocuk gibi..
Sonra birden olan oldu.. Kız hep önde yürüdüğünden bendeki "onu geçmeliyim" dürtüsü uyandı.. Durduramıyordum kendimi.. Şu ilerideki sağa sapan ikinci sokağa kadar onu geçmeliydim ve orada durup onunla konuşmalıyım diye karar verdim.. Bu sayede bir taşla iki kuş vuracaktım.
Hızladım, yaklaştım ve geçtim.. Harika hissediyordum.. Arayı açıp biraz ileride durdum ve arkamı döndüğümde o yoktu..
Hemen geri dönüm, karşıya baktım, soldaki sokağa baktım, dükkanlara baktım.. Yoktu yoktu yoktu..

İşte o günden sonra tedavi olmaya karar verdim doktor..

Doktor: Hmmm.. Demek ki bu olaylar bi' 10-11 sene evveline dayanan bir şey.. Araba yarışları vs. izlemeyi sever misin?
-Bayılırım doktor bey.
Doktor: McLaren mi Ferrari mi pekki?
-Tabi ki McLaren. Mika Hakkinen benim adamımdı.
Doktor: 98'den sonra 6 yıl Ferrari süpürdü ama ortalığı.
-Kırmızıyı sevmiyorum doktor bey..
Doktor: Immm neyse biz konumuza dönelim.. O kızı tekrar gördün mü peki?
-Evet doktor.. (gülümser) Şuanda şu kapının hemen arkasında.
Doktor:Nasıl yani? Bizim sekreter mi?
-Evet.. Buraya neden geldim sanıyosunuz?? 🙂