SAHNE-1 GÜN/OTOBÜS
Bora başını cama dayamış, dışarıya bakar. Dalgın, yorgun ve dağınık görünür. Yanında oturan teyzenin kalkmasıyla kendine gelir. Teyzenin koltuğa bir kâğıt düşürdüğünü görür. Eline alır ayağa kalkar:
BORA
(telaşlı)
Teyzecim bunu dü...(düşürdün demek isterken kafayı kaldırdığında teyzenin çoktan indiğini görür ve kesilir.)
Kâğıt elinde kalır, katlanmış kâğıt parçasını inceler. İçini açar. Kâğıtta “beni takip et evlat” yazar. Çok şaşırır. Birden ayağa kalkar ve inmek için zile basar. Otobüs durur ve hızlı hareket ederek iner.
SAHNE-2 GÜN/SOKAK
Bora otobüsten inmiştir. Hızlı adımlarla yaşlı teyzenin indiği yere doğru ilerler. İlerlerken çevresine bakınır. Teyzenin yeşil şalı gözüne ilişir. Hafif yokuş olan bir ara sokağa girdiğini görür. Koşmaya başlar. Ara sokağın girişine gelir.
SAHNE-3 GÜN/ARA SOKAK
Teyzenin ara sokağın ilerisini göstermeyen virajından döndüğünü görür. Koşmak ile hızlı adımlarla yürümek arasında bir hızla ilerler. Virajı geçer. Teyzenin yine bir ara sokağa girdiğini görür.
SAHNE-4 GÜN/2. ARA SOKAK
İkinci ara sokağın girişine kadar hızlı adımlarla ilerler. Teyzeyi bir an göremez. Ellerini havaya kaldırıp:
BORA
(kızgın ve nefes nefese)
Hey yarabbim ya bu nasıl bi oyundur arkadaş, dur iki dakika yerinde koştur koştur bittim be.
Biraz dikkatli bakınca bu ara sokağın evlerinin arka sokağına çıktığını anlar ve:
BORA
(şaşkın)
Bi’ dakika ya. Bizim ev bu, hey Allah’ım.
Normal yürüyüş hızında sokağa girer.
SAHNE-5 GÜN/EVİNİN ARKA SOKAĞI
Evinin arka sokağına gelir ve durur. Şöyle bir etrafına bakar. Önemsemeyen tavırla omuz silker. Binanın ön tarafına geçmek için yürür.
SAHNE-6 GÜN/ASANSÖR
Asansöre biner. 8. Kat düğmesine basar. Asansör kapısının yavaşça kapanışı ve kabinin hafifçe kararması izlenir. Telefon çalar. Bora cebindeki telefonu çıkarır. Açar:
BORA
(normal)
(telefonda karşının konuşması duyulmaz)
-Efendim anne?
-Tamam, var benim anahtarım yanımda. Siz ne zaman gelirsiniz?
O sırada 8. Kata gelinir. Kapının yavaşça açılması ve içeriye ışığın dolması gözlenir. Bora asansör kapısını açar.
SAHNE-7 GÜN/KAT BOŞLUĞU-KAPI ÖNÜ
-Ya ona bile gerek yok işte de neyse öyle olsun.
Cebinden anahtarları çıkarır ve kapının anahtarını bulur.
-Tamam, görüşürüz, der ve telefonu kapatır.
Tam kapıya yönelecekken kapının açık olduğunu fark eder. Hafifçe iter ve kafasını içeriye uzatır. Biraz daha iter, içeriye girer.
SAHNE-8 GÜN/EV
Girişte yaşlı teyzenin yeşil şalı yerdedir. Gözlerinden korktuğu belli olur. Parmak ucunda yürüyerek ilerler. Mutfağa doğru kafayı uzatır, boş olduğunu görür. Oturma odasına doğru ilerler. Kafayı yine uzatır oranın boş olduğunu görür. Salona doğru ilerler. Salon kapısını hafifçe aralar. (Aralıktan boş koltuklar görülür.) Biraz daha aralar. Masanın ucu görünmeye başladığı anda:
MASANIN BAŞINDA BEKLEYEN KALABALIK HEP BİR AĞIZDAN
(yüksek seslerle koro eşliğinde)
İyi ki doğdun Bora!
BORA
(korkudan yerinde sıçrayarak)
Allah!
SAHNE-9 GÜN/EV-SALON
Koltuklarda oturan Bora ve onu korkutan kalabalığın kahkahaları görülür. Bora yanında oturan kız arkadaşına:
BORA
(gülerek)
Böyle doğum günü sürprizi mi hazırlanır sende var ya.
KIZ ARKADAŞI
(gülerek)
Çok eğlenceliydi ama her şeyi anneannem yaptı sağ olsun.
BORA’NIN ERKEK ARKADAŞLARINDAN BİRİ
(Bora’ya bakarak konuşur ve konuşmasını bitirince herkes kahkaha atar)
Ama nasıl korktun!
Kahkaha sesleri yavaşça düşer, ekran netliğini kaybederek kararır.
SON
yarasa gibidir,ne kadar bağırsa da duyuramaz insanlara sesini...
güzel yorumlarınızı eksik etmeyin,şimdiden teşekkürler 🙂
yarasa gibidir,ne kadar bağırsa da duyuramaz insanlara sesini...
Yazarist kardeşim son sahnesine kadar heyecanla okudum neden bilmiyorum ama ne olacak diye sordurdu amma velakin son sahnesinde büyük hayalkırıklığına uğradım (: belki benim beklentimi karşılamadı bilemem ama bence kısa film yapmak için sonunu düzenlemek ya da 1-2 dakikalık değilde uzun bir kısa film yapıp bu sahneyi giriş sahnesi olayın merkez sahnesi haline getirmek gerekirdi.. Eline sağlık ben çok kaptırdım kendimi 😀
bora teyzeyi neden takip etti?
abi bi de bora zaten evine gidiyor teyzenin peşinden indikten sonra evi çok da uzak değilmiş yani neden inmemişti otobüsten de teyzeyi takip etti ayrıca evinin olduğu semti bilmiyormu da kapıya gelene kadar farketmiyo 😀
teyzeden düşen kağıtta yazan yüzünden takip ediyo...ya o olay benim başıma geldi,nedendir bilmem evin arka sokağını tanıyamadım anlayamadım bi türlü ondan öyle bişeyle bağladım 🙂 cidden sonu için bulamadım ya varsa önerileriniz yazın yazın 🙂
yarasa gibidir,ne kadar bağırsa da duyuramaz insanlara sesini...
aslında bi nebze isteğim seyircinin son sahneye kadar çok değişik şeyler beklemesi ama sonra normal bi hayatın içinden minicik bişey çıktığını görmesini istemiştim 🙂 ama tam oturtamadım 🙂
yarasa gibidir,ne kadar bağırsa da duyuramaz insanlara sesini...
teyzeden düşen kağıtta yazan yüzünden takip ediyo...
senin başına geldiğini hayal et peşine takılıp iner misin (:
galiba ederim abicim cidden ama bak 🙂
yarasa gibidir,ne kadar bağırsa da duyuramaz insanlara sesini...
mesele ben takip ederim o etmez meselesi değil filmindeki karakterinin takip etme gerekçesi nedir,
nasıl biri ki takip ediyor ve bir kağıt parçası bulup takip edince de bir şaka olabileceğini neden düşünmüyor...
misal matrikste var böyle bi sahne:
uyan neo
matriks sana sahip
beyaz tavşanı takip et
bilgisayar neo ile konuşuyor, ortamda bi esrarengizlik var ve sonra gerçekten de bir beyaz tavşan görüyoruz...
ama neo nun neden takip ettiğinin gerekçesi şu: dağınık kaybolmuş yaşadığı gerçeklik kendine yetmeyen biri neo ve bundan bunalmış kurtulmak istiyor.ama bu gerekçenin tamamını filmin ilerleyen sahnelerinde öğreniyoruz, filmin başında sadece ipuçları var:
ortalık dağınık, ses sonda kulaklık takılı, yaptığı iş bitmeden uyuya kalınmış, kaybolan birini çektiğimiz açıyla veriliyor zaten yani tepe açıdan çekilmiş....
yani ben yapardım sen yapmazdın meselesi değil film yazmak, filmdeki karakterin gerekçesi ne? mesele bu gençler...umarım faydalı olabilmişimdir 🙂
yani karaktere bir neden sunmalıyız ve o neden oturmalı hikayeye öyle mi hocam,doğru mu anlamışım ?
yarasa gibidir,ne kadar bağırsa da duyuramaz insanlara sesini...
SAHNE-1 GÜN/OTOBÜS
Bora başını cama dayamış, dışarıya bakar. Doğum gününü böyle rezalet geçirdiği için kızgın, dalgın, yorgun ve dağınık görünür. Yanında oturan teyzenin kalkmasıyla kendine gelir. Teyzenin koltuğa bir kâğıt düşürdüğünü görür. Eline alır ayağa kalkar:
BORA
(telaşlı)
Teyzecim bunu dü...(düşürdün demek isterken kafayı kaldırdığında teyzenin çoktan indiğini görür ve kesilir.)
Kâğıt elinde kalır, katlanmış kâğıt parçasını inceler. İçini açar. Kâğıtta “doğum günün kutlu olsun evlat” yazar. Çok şaşırır. Birden ayağa kalkar ve inmek için zile basar. Otobüs durur ve hızlı hareket ederek iner.
sahne-1 deki bu ufak değişiklik tatmin eder mi sizce karakteri?
yarasa gibidir,ne kadar bağırsa da duyuramaz insanlara sesini...
o gün doğum günü ve teyzeyi tanımıyor...merak edip takip eder tabi, ama bu ne kadar güzel bir kısa olur?
ilki daha iyi gibi sanki 😀
sen en iyisi bildiğin gibi yaz, ben daha çok zarar veriyorum gibi 🙂
yeni fikir her zaman yararlıdır çekinmeyin 🙂
yarasa gibidir,ne kadar bağırsa da duyuramaz insanlara sesini...