Hızlı ve bir o kadar da zor nefes almaya çalışıyordu. Ağır ağır gözlerini açtı. Havada ağır çekimde uçan kan ve toz parçalarını görebiliyordu. Dünya yavaş ilerliyordu onun gözünde. Bir anda ağzında ki acı kan tadını aldı. Ayağa kalmaya çalışıyordu. Eliyle yerden destek almaya çalıştı ama ayağa kalkamadan tekrar düştü. 2. Bir şans verir gibi kendine güven edasında sözler fısıldıyordu. Son bir gayretle ayağa kalktı, başı dolanıyordu, göğsüne aldığı darbeler onu güçsüz düşürmüştü yüzünde yanar gibi acımsı bir gülümseme vardı.
Her şeye rağmen gülerdi zaten.
Ayağa kalkıp karşıya baktı. Güneş gözüne çarpıyordu. Hafifçe gözlerini kısıp tekrar baktı. İlerde arkadaşlarının birer birer ölüşünü izledi o kısacık süre içinde. Biran önce kılıcını kapıp yardıma koşmaya istekliydi ama yapamadı. Vücudu onu yarı yolda bırakmaya niyetliydi. Fırsat vermeden sürekli acı hisleri anımsatıyordu ona. Ama direnmeye devam etti küçücük yüreğiyle koskoca bedenine de meydan okumaya. Sonunda kılıcına ulaştı, hafifçe havaya kaldırıp güneşten gücünü tescillemesini ister gibiydi. Ağır ağır koşmaya çalıştı.
Dünya ağır çekimdeydi onun için ama o farkında değildi. Önüne gelen ilk kişiyi tek hamlede ikiye böldü. Gücünü fazla harcadığı için sendeledi ama düşmedi inatla koşmaya ve etrafındakilere kılıcını sallamaya devam etti. Tam gücünü kazanmıştı ki o sesle tekrar yere yıkıldı. Gözünü bu sefer açamıyordu bile. Yılmadan tekrar açmaya çalışıyordu. Başardı ama bu sefer açtığına pişman olmuş gibi yüzünü ekşitti.
Artık dünya onun bildiğini sandığı dünya olmadığını anladı. Uçan alev topları, dev kuşlar, yüzlerinde merhamet adına hiçbir şey kalmamış yaratıklar. Kafasını hafifçe yukarı kaldırdı. Tanrısına bir şeyler fısıldayacak gibiydi, ama sesi tam çıkmıyordu. Tanrısıyla göz göze geldiğini hissetti biran için ve sadece gülümsedi. Kılıcını yere vurup ayağa kalkmaya çalıştı bu sefer pek zorlanmamış gibiydi. Kolayca ayağa kalktı. Tebessüm ederek tekrar yukarı baktı. Bu arada arkadaşları düşmanları ve bütün o yaratıkların gözü ona kaydı. Ağır çekimde solunan nefesler birbirine kan tadında dokunuyordu. Ama hiçbirini umursamadan tanrısına bir şeyler fısıldadı kanlı ve tanınmayacak kadar yaralı pişkin yüzüyle. O anda yer gök bir oldu sanki. Mavi bir ışık patlaması yaşandı. Ayağının yerden yükseldiğini fark etti. Hiç çırpınmadan ışığa teslim oldu. Ve o anda değişen dünyanın ona bir fırsat daha verdiğini anladı yukarıya doğru süzülürken kahkahaları yürekleri dağlıyor veya kulakları tırmalıyordu. Küçük kırmızı bir ışık süzmesiyle her şey bir anda son buldu. Hızla yere çarptı ama hiçbir yeri ağırmıyordu. Ayağa zorlanmadan tekrar kalktı. Yüzünde pişkin şımarık ukala bir gülüşle kılıcını kontrol amaçlı 1-2 kere salladı. Artık değişen dünyaya da baş kaldırmaya hazırdı.
HER ZAMAN YAPTIĞI GİBİ TANRISINA BİRŞEYLER FISILDAYIP İLERİYE DOĞRU ÇOŞKULU BİR ŞEKİLDE KOŞMAYA BAŞLADI.
Tabi ki ukala bir gülüşle…