Anlatma, göster.

Filmi, hikaye anlatan bir görüntü-ses birleşimi gibi düşünebilirsin. Hikayeni anlatırsın, birkaç resim gösterirsin, kısa film olur.

Hikaye anlatımı için diyaloğun filmin sadece küçük bir parçası olduğunu bilmen gerekir. Görüntüde renkler, kamera akışı, bakış açısı, lensler bile farklı farklı hikayeler anlatır. Bu biraz da tarz ile alakalı olabilir. Mesela Charlie Chaplin genelde sabit ve geniş açıdan bir kamera ile komediyi çok iyi yansıtmış.

Müziğin zaten kendine göre akışı, kendine göre hikaye anlatımı var. Ama filmin içinde daha çok hikayeyi desteklemek için kullanılır.

Müzik, renkler, kontrast bunlar tamamen sahnedeki neyi göreceğimiz, göreceğimizle ne hissedeceğimizi anlamayı destekler. Tabi bir de oyunculuk yönü var. İyi yapılmış bir oyunculuk, iyi bir kurguyla seyirci düşündürmek istenilen yöne çekilebilir.

Diyalogsuz bir film yazmak veya yapmak istiyorsan, belgesel izleyebilirsin. Belgeselde dış ses yerine, zihninde hayvanların bunu canlandırdığı bir kurgu düşünebilirsin. Hayvanların davranışları doğaldır, doğallıkları, bu davranışı asla boşuna yapmıyor dedirtir ve pratik yapmak için iyi bir başlangıç olabilir.

İnsanlar üzerinde uygulayabilirsin. Ama yataktan kalkan, elini yüzünü yıkayan yada pencerenin karşısına geçip sigarasını yakıp uzun uzun dışarıya bakan profiller düşünüyorsan, düşünme. Hikayeyi satranç gibi düşün, oyuna devam edersin, kayıplar da verirsin, filmin içinde bir şeyler harcamak zorundasın her anlamda, ama en son beklenmedik bir şah mat yaparsın. Uzun metraj için kısa metraj içinde geçerli bir kural.

Benim şu anki kısa filmim de öyleydi, üç yıl önce yazdığım çalışmam da öyleydi, şimdi çekeceğim film de öyle olacak. Mesaj açık olmuyor, ama birçok anlamı destekliyorum bu şekilde. Çok ciddi bir çalışma istiyor, gördüğümüz hiçbir şey boşluk doldurmak için kullanılmış olmamalı ve asla araya yabancı madde alınmamalı. Kelimeleri nasıl kullandığının bir önemi yok artık, önemli olan kelimeleri cümleleri beyne düşündürmektir artık.

Sinema; resim, müzik ve şiirle yapılan, yerken ağladığımız bir pastadır.

tabi ki derinliği olan gizemli cümlelerle.

Her sahneye detaylı tasvirlerle başlamak iyidir, senaryoyu okuyanın gözünde ortamın canlanması gerekir ki diyaloglara fazla gerek kalmasın.
Konuşan kişiye geç cevap verilmesi veya hiç cevap verilmemesi yahut bir iki kelimeyle geçiştirilmesi hem diyaloğu azaltır hem de -iyi kullanılırsa- diyalogdan daha çok şey anlatır.
Diyalog yerine bir hareket de yazabilirsin bu da iyi bir yöntem. Mesela birinin bir soruya cevap vermek yerine bir şey yapması diyalogdan daha iyidir. Cevap vermeyip saatine bakması, cevap vermeyip arkasını dönmesi veya cevap olarak bir şeyi göstermesi gibi.