istediğimiz duyguyu verebilecekleri halde fazlasını veriyorlar. Bu da filmi başka bir boyuta götürüyor. Tiyatrodaki kendini abartılı bir sunma durumu var, o kısa filmde olmuyor ama adam çoğu zaman farkında bile değil yaptığı şeyin abartı olduğunun, olay şu ki; onun için oyunculuk o.

çalıştığım oyuncular yaşıtım olduğu için her hangi otoriter bir tavır takınamıyorum. öyle kasvetli bir ortam olsun da istemiyorum zaten; ama bazen işlerin güzel olması için, sahnenin aynı kafandaki gibi olması için (ki bu da böyle oluversin dediğimiz anda o film biter) ortamın abisi oluyorum 🙂 sırf o abartılı oyun yüzünden aynı sahneyi yirmi kere çekmişliğimiz var.

Bence burda yanlış bi algı var eğer siz hayatında 1-2 tane bile tiyatro - oyunculuk teknik kitaplarını okumamış doğru düzgün bir eğitim almamış ve yeteneği olmayan insanları oraya koyarsanız abartılı olur tabiki , türkiyede malesef bir algı var tiyatro dediğin abartıdır,mış gibi yapmaktır vb. ancak bu kesinlikle yanlıştır.Eğer gidip amatör ve eğitimsiz oyuncuların yönetmenlerin oyunlarını izlerseniz abartılı gelir çünkü küçük lokmalarla doyurmak çok zordur insanı , amatör insanlarda , büyük lokmalarla doyurmayı yani kolay ama kötü olanı seçer.Şuan sinema piyasasındaki tüm iyi oyuncuların konservatuar mezunu olduğunuda hatırlatırım; Çetin Tekindor,Erkan Can,Mert Fırat,Ahmet Mümtaz Taylan bunlar sadece şuanda aklıma gelen

Bence burda yanlış bi algı var eğer siz hayatında 1-2 tane bile tiyatro - oyunculuk teknik kitaplarını okumamış doğru düzgün bir eğitim almamış ve yeteneği olmayan insanları oraya koyarsanız abartılı olur tabiki , türkiyede malesef bir algı var tiyatro dediğin abartıdır,mış gibi yapmaktır vb. ancak bu kesinlikle yanlıştır.Eğer gidip amatör ve eğitimsiz oyuncuların yönetmenlerin oyunlarını izlerseniz abartılı gelir çünkü küçük lokmalarla doyurmak çok zordur insanı , amatör insanlarda , büyük lokmalarla doyurmayı yani kolay ama kötü olanı seçer.Şuan sinema piyasasındaki tüm iyi oyuncuların konservatuar mezunu olduğunuda hatırlatırım; Çetin Tekindor,Erkan Can,Mert Fırat,Ahmet Mümtaz Taylan bunlar sadece şuanda aklıma gelen

oyunculuğunda çıraklık dönemleri var. Henüz çiçeği burnunda ilk yıllarını yeni yeni deviren bir oyuncunun yapacağı yanlışlardır bunlar. Zamanla gelişeceğini ve verimli olacağını söyleyebilirim. lakin oyunculuk birde zeka işidir onuda eklemek isterim 🙂 yapamıyorsa zorlamaya gerek yok 🙂

Güzel başlık. Bu durum başka ülkelerde nasıldır bilmiyorum ama sadece kısa filmler için değil bizim tvlerde dizilerde gişe sinemalarında gördüğümüz oyuncuların çoğuda tiyatro kökenli ve yaptıkları oyunculugu begendiğim bir elin parmagını geçecek oyuncu yok. Aşırı abartılı oynuyorlar kör göze parmak sokuyolar haklılar bi körlük mevcut çünkü toplumun beklentisi ve izlemesini sağlayan temel etken bu abartılıkta yatıyor. Başarılı sandıkları şey bu. Bi şekilde buna alışılmış ve bu böyle gidiyor. Dizilerden gişe sinemasından nefret ediyorum zaten oralarda ne yaparlarsa yapsınlar fakat bu bende bi anti-tiyatro oyunculuğu düşüncesi yaratıyo o abartılı oyunculuk o kadar rahatsız ediyo ki belki oyunculuk konusundaki aşırı hassasiyetimden belki gerçekçiliğe olan düşkünlüğümden bilmiyorum tiyatrocuların kamera karşısına geçmesini özellikle nitelikli sinema işlerinde yanlış buluyorum. Bence o role uygun bir insanın sokaktan halktan ordan burdan bi şekilde keşfedilip kameranın karşısına geçirilmesi ve hergün yaşadıgı psikolojiye uygun ruh halini yansıtması daha gerçekçi bir eylem. Bu seferde kameranın karşısında tribe girme durumu muhtemelen ortaya çıkacak amatör oldugu için. İşte amatör ama role uygun kişide aşılması gereken şey bu. O kamerayı ona unutturabilmek. Bunun bir eğitimi olmalı. Bilmiyorum bu konuda farklı teknikler arıyorum ama tiyatro oyunculuguyla sinema oyunculugunun (gişe sineması hariç) tamamen birbirinden ayrılması konusunda netim. Başrol bile tanınmasın abi bana ekran yüzü olmasın bu önemli değil. Benim filmimden sonra tanınabilinirse ne mutlu onun adına. Benim derdimi gerçekçi bi şekilde anlatsın istediğim bu. Konuşmalar hareketler gerçekçi olsun insanlar gerçekte olana yakın bişey görsün. Yapay yaratılan bir ortamı değil. Tiyatroya ayrı bi şekilde perdenin arkasında saygım sonsuz ama tiyatrocular tiyatro yapsın abi veya işte tv dizi gişe sineması. Oralarda işe yarıyo abartılı oyunculuk. Ama nitelikli olmaya çalışan bir sinema işinde göze batması en rahatsız edici durum. Bişeyi izlerken orada kameranın olmadığını hissetmek istiyorum. Sinema oyuncularının eğitimleri farklı olsun farklı olmalı. Ne bileyim daha hayattan bir ders. Halk geçmeli amatör insanlar geçmeli ama iyi seçilmeli çok dikkatli seçilmeli nokta atış seçilmeli kameranın karşısına öyle geçmeli. Ben böyle düşünüyorum işçiliği daha zor olacak olsada.

Tiyatroculuk göstermekten, oyunculuk (dizi,film) gizlemekten geldiği için, tiyatrocularla çalışmaktansa amatörlerle çalışmak hem daha gerçekçi hem daha keyifli.

bu sorun genellikle amatör tiyatrocuyla yaşanır. fakat asıl sorun oyuncunun bu işe kafa yatırıp yatırmamasında yatıyor. tiyatrocu büyük oynar biraz dayanaksız bir genelleme. nbc gibi 15 yıl ben tiyatrocu sevmiyorum deyip başınız sıkışınca 6 ay tiyatrocunun programını beklersiniz. (haluk bilginer)

Aslında kimlere tiyatrocu diyoruz bunu bir ele alalım. Saçma sapan her kültür merkezinden yada m.s.m gibi kendini "konservatuvar" zanneden her özel kuruluşlardan mezun olanlar, ayrıca bunların dışında her amatör tiyatro grubunda (belediyelerinden, liselerin üniversitelerin tiyatro klüplerine kadar) amatör olarak tiyatro yapan herkes "tiyatrocu" olarak sayılıyor bu memlekette. Dolayısıyla tiyatroculuk ve abartı oyunculuk kavramlarının bu kadar pekişmesini garip karşılamamak gerekir. Bu kuruluşların eğitim kalitelerini tartışmak bile zaman kaybı, ama işin özünde tiyatro kesinlikle bir eğitim işi değil, bir süreç işidir. Konservatuvarların bile 4 yıllık eğitimi bu süreç için yeterli gelmezken, bu bahsettiğim kuruluşlar çin malı seri üretim tiyatrocu pompalamakta piyasaya. Varın gerisini siz tahayyül edin.

yahu tiyatroculuğa bişey diyen yok ki şunu anlamıyorsunuz, tiyatroda büyük oynamak gerek, hatta tiyatro maskelerinin kökeni bile oradan geliyor. antik yunanistanda amfilerin büyüklüğünden sebep duygusal durumları uzaktaki seyirciler bile anlasın diye bu maskeleri kullanırlarmış. tiyatro oyuncusu büyük oynamak zo-run-da-dır. herkesin görebilmesi için bu mecburiyettir. sonra kısa film mevzusuna gelelim, her tiyatro oyuncusu bu ayrımı yapacak, yapabilecek diye bir şey yok. tiyatro oyuncususun sen bunun eğitimini almışsın, tv sinema oyunculuğu bambaşka şeyler. sen sinema oyuncusu olamazsın diyince alınmaca gücenmece olmayacak. izmitte şimdi vefat etmiş olan bir hocamın seçmelere gidipte sonuç alamadığını çok iyi biliyorum. (öyle ufak bir hoca vasfı değil, o zamanlar kocaeli devlet tiyatrosunda bişey bişey olan burhan akçin hoca ile kapışabielcek kalitede iyi bir hocaydı.)

uzun lafın kısası tiyatrocu oıyuncusu ayrıdır, sinema oyuncusu ayrı. kimisi kendini geliştirmiş iki dalda da yetkindir, kimisi ise değil.

Tiyatrocular genelde bir ruh haline girer ve orada kesintisiz dururlar. Bu süre en az 45 dak gibidir ki kesintisiz saatlerce de olabilir. Bu süre büyülü gibidir, kesilmez ve rahatsız edilmez. O nedenle oyunculuk bir tür trans gibidir. Sinema oyuncusu ise suratına 50 cmde duran bir kamera ve onun yanında koşuşturan ve focus çeken ve bunu yaparken de kadraj dışında kalıp elindeki şerit metre ile cart cart kulağınızın dibinde iş yapan insanlar arasında çalışırlar. Çekim biter, bazen 1 hafta, 1 ay hatta 1 yıl sonra toplanıp kaldığınız noktadan yani o andaki ruh halinden devam edilir. Bu yönetmen nasıl isterse o kadar tekrarlanır. Tiyatrocular sinemaya girince bundan çok rahatsız oluyorlar ve bazıları açıkça bunu yapamayacaklarını söylüyorlar. Sinema herkesin seveceği türden bir iş değil. Bambaşka bir yaklaşım gerektiriyor.