Toparlayamama üzerine bir denemeydi.

Konumuza dönecek olursak; ekşisözlükten : "başyapıt kavramının kullanımı ortaçağ lonca sistemine kadar uzanır. loncada çalışan zanaatçının usta olduğunu göstermek için yaptığı işe başyapıt denirdi. ancak gel zaman git zaman ortaçağ devri biter de rönesans başlayınca bu seferde sanatçıların usatlıklarını sergiledikleri eserlere başyapıt denmeye başlanmıştır."

Bana mantıklı geldi. Ya da ortak insanlık adına "elimizden gelenin en iyisi" diyebiliriz. İyi film, bizim gibi çok film izleyenler için az çok kendini belli eder. Ortalamanın altında olup bıkkınlık vermiş yöntemler hemen göze batar ve filmin değerini düşürür. Kameranın cinsi, kullanım şekli, ışık, açılar, kesmeler vs. bir bakışta karar verebiliriz. Bunlardan sınıfı geçebilirse onu daha çetin sınavlar bekliyordur. Senaryo, inandırıcılık, oyunculuk, atmosfer oluşturabilmek ve genel anlamda yönetmenin yeteneğini belirleyen mizansen gibi.

Bütün bunları yapabilmek de bazen biz seyircilerin gözünde yeterli olmaz. Kişiye özgü, bambaşka bir sebepten filmi sevmeyebiliriz. Hatırlamak istemediğimiz bir şeyi anımsatır, şiddet varsa olumsuz etki yapabilir, beğenmediğimiz duygularımızı harekete geçirir. Filmi anlayamamak, anlamaya çalışırken hızla gelişen olayları da kaçırarak iyice filmden soğumak da bir sebeptir. Yönetmenin bilinçli tercihleri de filmin içine girmemizi engelleyebilir. Bunun gibi sebepler yüzünden iyi, oldukça iyi bir filmi ıskalayabiliriz. Tam tersine, seyirci için her şey yolunda gittiği sürece kötü bir filmi de fazlasıyla beğenilebilir.