Bu aralar fazla mı dalgınım yoksa bana mı öyle geliyor?
Kapıdan her çıkış milyonlarca olasılığı devreye sokarken; "Hangisinin sonucu yarını umutla doldurur?" sorusu meşguliyetimi açıklarken kullanacağım sorulardan sadece biri. Umutlardan bahsedip kafa açmakta istemiyorum da insanız işte, beklentilerimiz, alışkanlıklarımız ve bağlılıklarımızla. Bir nefes daha, biraz daha...

Off! Yine gün doğumu ve ben, hangi olasılığı seçmem gerektiğini karar veremediğim gibi bu iştende-haliyle- sıkıldım. Sanrılardan, kimliksizten, bölünmelerden, siluetlerden en çokta benin asla ben olmayışında ki nedenin aslında ben olmasından kaynaklanan felsefi psikozların aforizmalarından. Sıkıldım!

O değil de, hepimizin dünyevi sıkıntıları olduğu aşikar. Birde şu yalnızlık sendromu kapı eşiğinde pis pis sırıtmıyor mu? Neyse bunların hepsi anlık, düşsel dünyanın gerçeklikte izdüşüm noktaları bulunmadığından farklı kafalardayız.

Bir fikir var. Kulak ver,