Ülkemizde kısa filmci çıkıyorsa eğer, kolektif bir bilinçle çıkmıyor.
Herkes kendini kurtarmanın peşinde.
Muhtemelen dernek de benzer bir kolektif olamama sorunuyla karşılaşmıştır, bir basıp yükselme misyonu ile ilgi çekmiştir maksimum. Onu da sağlayamadığı ölçüde yalnız kalmıştır.
Normal. Ülkede kolektivite düşmanlığı var adeta.
Kolektivite saikiyle kurulan yerler bile buraya evriliyor.
Ya da yok oluyor.

Sonuç:
Üç beş kişi kaldık türkü diyenler...

bir kitap aldım "ben bir dahiyim ama ilk filmimi henüz çekmedim" adında. Turgut Yasalar'ın kitabı, belki okumuşsunuzdur. kitap robert rodriguez'in el mariachi serüvenini anlattığı kitabın özetiyle başlıyor. Sonra tek tek hem yazarın ilk filminin, hem de diğer yönetmenlerin yaşadıkları anlatılıyor. "laleli'de bir azize" "gemide" gibi filmlerin yapımında neler yaşandığı gibi... film bile çalıyorlar, cigerciye bile borç takıp kaçıyorlar, bir sürü dert. Geleceğim nokta sürekli olarak bu jenerasyonun birbirlerine sonuna kadar destek vererek film yapması. 20 film falan çekiliyormuş o sıralar. bugün bu insanlar yaştan belki, belki başka sebeplerden film yapmıyorlar ama şu an bu şekilde işleyen ve üreten bir jenerasyon yok. Uzunu geçtim kısada bile yok ki film göremiyoruz. bahsettiğin kolektivizm üzerine yazmak istedim. bazen buradaki üç beşimiz haricinde ülkede yetişen kimse yokmuş gibi geliyor. distopya gibi 🙂

İkiniz de haklısınız ama biz bu başlık altında içimizdeki tüm bunaltıya, hiç bitmeyecek gibi duran usandırıcı deneyimlere rağmen oturup yine de birşeyler yazma ve paylaşma gerekliliği bulabilmişsek en azından üç kişi ediyoruz demektir:)

Hiç yoktan iyidir!

Böyle böyle olacak demek...