Bu siiri okuduktan sonra etrafimda gordugum seylere karsi Nazim gibi bir empati duyamazsam asla insanlarla paylasmaya degecek birseylerimin olmayacagini dusundum.

"Ne iş tutar Bay Yanoş?
Belki şimdi Rojakert'te oturmuş
Çekiyor akşamı seyrede ede"

derken Nazim kendi asklarinin vefasizliklarindan da dem vuruyordu. Nester tarafindan acilan yaranin hasret yarasi olabilecegini dusunurken kendi hasretliklerinden yola cikiyordu. Kendi aksini kavanozdaki kalbe bakip goruyordu. Belki hic gormedigi kadar net goruyordu kalbindeki cizikleri, yuregindeki agrilari. Yaptigi sey kendini daha iyi tanimaya calismakti aslinda ve bu surecte siir onun esas aleti idi. Sinema olsun, edebiyat olsun, siir olsun, heykel ya da resim olsun kendini tanimaya calistigi kadar ozgun olabiliyor insan galiba. Ozundeki sancilari, bas kaldirislari, isyanlari, sevincleri kesfede kesfede farklilasiyor. Etrafta birseyler aramaktan ziyade kendini anlamlandirdigi kadar zenginlesiyor, ozgunlesiyor. Aksi takdirde "karaktersiz" urunlerin sahibi olmaktan ileri gidemiyor.

Kendini anlamanin ve anlamlandirmanin bir sonucu olan eserler garip bir sekilde evrensel olmaya daha yatkin oluyorlar. Acaba insanlarin kimliklerinin hamuru ayni mi? Hepimiz ortak bir sancinin, sevincin, umudun cocuklariyiz da, sadece birkacimiz mi eline kazmayi alip icimizdeki gomuleri cikarmaya calisiyor? Neden Macar Bayan Yanoş'un kalbi Selanik dogumlu Nazim'in icinde firtinalar kopariyor? Neden ben Nazim'in kalp agrisini kendi yuregimde hissediyorum. Benim, Nazim'in ve Bayan Yanos'un kalbi nasil ayni seylere atabiliyor/agriyabiliyor? Ve neden aramizdan sadece Nazim buyuk bir sair olarak son nefesini veriyor?