" Birisi BARIŞI getirmeli. Tıpkı savaşı getirdiği gibi! " -Stefan Zweig-

Yaşanılan acılar unutulur mu dostlar?
Kanadı kırık bir kuş yolcuğunu anlatır, geçmiştir ölümler coğrafyasından kendi yarasıyla.
O günden beridir bir fotoğrafın yası tutulur bölgemde, "BARIŞ"!
Kirli savaşın yaşandığı mezopotamya bölgesinin en çok kullandığı kavramdır BARIŞ...
Kimisi çocuğuna isim olarak takar, kimisi sokağa, kimisi apartmanına, kimisi kedisine, kimisi kimisi diye uzar gider.
En çokta gözü yaşlı ANALAR kullanır bu kavramı. Çünkü BARIŞ'ın olmadığı bir bölgede giden canlarıdır, çocuklarıdır'!' Tek yapabildikleri; çocuklarının tabutlarına sarılıp gözyaşı dökmektir...
Hasrettir bu coğrafya BARIŞ'a. Bu coğrafyanın dağları, taşları, çiçekleri, böcekleri hep huzursuzdur. Çünkü ne taş yaşamıştır taşlığını, ne dağ, ne çiçek nede böcek. Tek gördükleri kan olmuştur. BARIŞ'a susamıştır herşey'!'
Çok mu zor BARIŞ'a evet demesi?
Susmalı silahlar dinmeli bu kan demek çok mu zor'!'
Nedense bedeli hep mazlumlar öder. Vatanım sağolsun deyipte gider kimisi. Var olması gerekenin İNSAN olması gerektiğinden habersiz. Kimisi ise dert anlatır, kin güder'!'
Neyse dostlar, acının ortasında büyümüş biri olarak umarım yazdıklarım hor görülmez. Anaların evlatırının tabutlarına değil de, kendilerine sarılıp, kokularını ciğerler dolusu içlerine çekmeleri temennisiyle. Umarım gerçektende kutlu olur bu gün'!'